Demetria Lafaielle

1. Imiona: Demetria Cordelia
2. Nazwisko: Lafaielle
3. Data urodzenia, wiek: 23 listopad 2006, 16 lat
4. Dom: Ravenclaw
5. Klasa: VI
6. Czystość krwi: czysta
7. Miejsce zamieszkania: Anglia, Sheffield
8. Status majątkowy: majętny

9. Rodzina: Korzenie rodu Lafaielle sięgają kilku pokoleń wstecz, zabarwiając karty historii wieloma kontrastowymi barwami, nie zawsze stanowiącymi dumę rodziny. Liczne mezalianse, o których w dzisiejszych czasach niewiele się wspomina, są niewątpliwie uważanymi za uwłaczające arystokracji.
Znaczny wpływ na kształtowanie obecnej opinii objęło bywalstwo na niezliczonych uroczystych obiadach, bankietach, które nie sposób ominąć, wpisawszy się na listę najbardziej wpływowych i majętnych osób czarodziejskiego świata. Tytuł ten znacznie umocnił się na przestrzeni ostatnich lat, dzięki w znacznym stopniu zwiększonemu zainteresowaniu uprawianiem magicznych sportów. Największy procent zysków rodziny przynosi odziedziczona firma produkująca miotły, kierowana obecnie ręką czterdziestodwuletniego Aarona, ojca Demetrii. Odznacza się on niezwykłą powagą, statecznością, a także przebiegłością. Z pedantyczną nutą zajmuje się posiadanym interesem, przynoszącemu mu pokaźne sumy, spoczywające bezpiecznie w jednej ze skrytek Gringotta. W młodzieńczych latach zasilał grono Ślizgonów, kończąc Hogwart z wyróżnieniem, o czym wszystkim stara się systematycznie przypominać. Jego żoną została dawna Puchonka, Hannah – niepracująca czarownica, spędzająca czas na umniejszaniu majątku męża, którego niekiedy również zdarzy jej się przypadkiem zdradzić na uboczu. Mimo wielu wad wpisanych w jej złożony charakter jest opiekuńczą i wyrozumiałą matką. Siedemdziesięciodwuletnia babka Bernadette mimo podeszłego wieku cechuje się niezwykłą pogodą ducha, trzeźwością umysłu i nieodpartym urokiem osobistym. Surowo przestrzega zasad savoir vivre'u. Prowadzi domową hodowlę zwierząt lubując się przede wszystkim w płomiennorudych kugucharach. Nie sposób ominąć faktu iż jeden z nich stał się czworonożnym towarzyszem młodej panienki Lafaielle.

10. Charakter: Demetria to bezapelacyjnie typ nieco melancholijny, skłonny do refleksji o otaczającym świecie, ludzkiej egzystencji, naturze człowieka. Cierpi na uciążliwy introwertyzm; dogłębnie analizuje współczesną rzeczywistość, poświęcając temu zajęciu najchętniej każdą wolną chwilę. Odpowiada jej powolny bieg życia, bez gwałtownych zmian i impulsywnych działań. Lubi spokojnie dryfować w swoim wyimaginowanym świecie, kreując go od fundamentów – według własnego gustu i uznania. W pewnym stopniu jest marzycielką, snującą historie niemożliwe na przeróżne tematy życia codziennego. W kwestii relacji damsko – męskich zatrzymała się w epoce średniowiecza z dużą dozą romantyczności oczekując tego jedynego rycerza na białym koniu. Nigdy nie poznała uczucia zakochania, obojętniejąc na zaloty przesiąkniętych płytkimi dążeniami współczesnych młodzieńców. Powróciwszy do rzeczywistości cechuje ją niezmierzona ambicja i uparcie pomieszane z konsekwencją w dążeniu do celu. Nigdy nie kieruje nią lenistwo, poczucie bezsilności, bezradności. Lubi działać, chcąc uzyskiwać coraz to nowsze korzyści. Często materialne. Demetria Cordelia Lafaielle zmierza ku osiągnięciu wewnętrznego spokoju, który na co dzień w dużym stopniu udaje się jej opanować. Rzadko wybucha z błahych powodów. Wiele cech jej charakteru ukształtowało arystokratyczne pochodzenie – od najmłodszych lat wpajane zasady dobrego wychowania. Nie można odmówić jej głęboko zakorzenionego wdzięku i manier. Nauczona szczerości nie chowa się za maską obłudy, szeroko potępiając hipokryzję. Należy do grupy pedantów i idealistów, żyjąc w przekonaniu, że wszystko za co się zabiera musi być wykonane lepiej niż „poprawnie”. Lafaielle nie uznaje kompromisów, nie idzie na ugody. Potrafi być dotąd uparta, aż osiągnie swój – nawet najbardziej abstrakcyjny – cel. Jest zbyt dumna, by zgadzać się na czyjeś poglądy, odmawiając własnych racji. Chętnie wdaje się w dyskusje, będąc zapaloną krasomówczynią. Mimo wszystko woli słuchaj, popijając z kolejnej z rzędu filiżanki cytrynowej herbaty z rozpuszczoną kostką mlecznej czekolady.
Lubi obcować ze sztuką, dogłębnie interpretując spektakle teatralne. Rozkochała się w historii magii, zaczytując w coraz to grubszych kilkusetletnich tomiskach. Potrafi podróżować na końskim grzbiecie oraz mówić biegle w języku francuskim.

11. Wygląd: Zapach cytrusów snujący się leniwie po, przesiąkniętych zapachem wilgoci i stosowanego przez woźnego płynu do mycia podłóg, korytarzach skłania do zatrzymania choć na chwilę wzroku na rozsiewającej ową woń postaci. Aparycja Demetrii idealnie wpasowuje się w klimat lat pięćdziesiątych dwudziestego wieku. Z pedantyczną dokładnością skompletowana garderoba opiera się przede wszystkim na kwiecistych spódnicach z podniesioną talią, czy też krótkich marynarkach o dość wyszukanych krojach, nie szczędzących ozdobnych guzików, tudzież bufiastych rękawów.
Postura dziewczyny z pewnością przyprawia o palpitacje serca przeciwników rozprzestrzeniającego się „popytu” na niedomiar tkanki tłuszczowej. Chuderlawe ramiona, wąska talia i kościste - acz niebotycznie długie - nogi nie są jednak wynikiem żadnej z cywilizacyjnych chorób. Mierzy niecałe metr siedemdziesiąt, co określa dość pozytywnym wynikiem. Porusza się ze swoistą gracją, sprawiając wrażenie unoszącej się nad powierzchnią ziemi. Dużą uwagę przekłuwają subtelne dłonie Demki, o które dba z pedantyczną starannością, pielęgnując je na wszystkie możliwe sposoby. Głowa dziewczyny, utrzymana na smukłej i szczupłej szyi, kształtem najbardziej przypomina serce. W, sprawiających wrażenie nieco rozmarzonych, oliwinowych tęczówkach wnikliwie badających świat, skrywa wiele całkiem sprzecznych emocji, nie pozwalając wydostać się im na zewnątrz. Dla niepoznaki przywołuje na miękkie wargi delikatne uśmiechy, tkwiąc w emocjonalnej pułapce fałszu. Zdradzają ją jedynie często zabarwiające się na kolor dojrzałych malin alabastrowe policzki, które z całego serca zdążyła znienawidzić przez szesnaście lat swojej egzystencji. Machinalnie przykrywa je niemalże białymi puklami, zwykle opadającymi luźno na kruche ramiona. Niewielkich rozmiarów nos pokrywają niemal niedostrzegalne piegi, ujawniające się znacznie w okresie letnim, kiedy nie sposób uniknąć intensywnych promieni słonecznych. Odziedziczyła ostro zarysowane kości policzkowe, które bez dokładnej przyczyny uważa za swój osobisty atut. Nie jest zagorzałą przeciwniczką biżuterii jednakże sama jej unika.
Ginta Lapina

12. Historia: Historia rozpoczyna się dnia dwudziestego trzeciego listopada dwutysięcznego szóstego roku. Był to nieoczekiwanie mroźny i śnieżny poranek, tak jak nieoczekiwane narodziny Demetrii. Dotąd wszyscy - z wykwalifikowanymi angielskimi lekarzami na czele - spodziewali się przyjścia na świat potomka męskiego. Los splatał im jednak figla. Rodzice nie poświęcali jasnowłosej dziewczynce zbyt wiele uwagi, wychowanie jej oddając w ręce babci. I tutaj należałoby zakończyć cudowną opowieść, dodając jedynie fakt, iż jako pięciolatka ujawniła swój magiczny talent zamieniając sok dyniowy w... To spowijemy nutą enigmatyczności. Później nadszedł już tylko czas otrzymania listu z Hogwartu i rozpoczęcie edukacji, która swoją drogą trwa dotychczas. Demetria zdążyła przebrnąć przez wiele stanów duchowych, otrzymać wszelkie możliwe stopnie i poobijać każdą część ciała. Nie trzeba nic więcej dodawać...

13. Wynik testy Tiary Przydziału:
Gryffindor - 13
Ravenclaw - 13
Hufflepuff - 10
Slytherin - 8