Klasa OPCM

LISTA UCZNIÓW UCZĘSZCZAJĄCYCH NA TRANSMUTACJĘ:
Albus Potter, Arisa Lee, Lily Potter, Ryan Cameron, Shannon Peverell, Madelaine Candle, Lorcan Skamander, Lysander Scamander, Elanie Little, Tuva Romoeren, Rose Weasley, Scorpius Malfoy, Bianca Flint

Wampiry:
Wampiry są istotami uwięzionymi w naszym świecie podczas magicznej anomalii zwanej Koniunkcją Sfer, czyli okresem kiedy różne sfery przenikały się wzajemnie pozostawiając również w naszym świecie wiele obcych istot które jednak odnalazły sobie w nim swoistą nisze ekologiczną. Jednymi z takich istot są właśnie wampiry. Dzielą się one na dwie grupy, na wampiry niższe i wyższe. Do wampirów niższych zaliczane są fledder i ekimma. Obydwa są osobnikami niezwykle drapieżnymi, rozszarpują oni bowiem swoje ofiary na strzępy. Zarówno jeden jak drugi nie występują jednak w klimacie Królestw Północy. Do wampirów wyższych zaliczyć należy: alp, katakan, mula, bruxa, nosferat. Ich możliwości do polimorfii i korzystania z magii są zbliżone dlatego tutaj zostaną one opisane na przykładzie wampira Regisa. Należy jedynie wspomnieć o zwyczaju właściwym jedynie dla bruxy a mianowicie śpiewaniu po wyssaniu krwi. Po pierwsze należy zaznaczyć że wampirem nie można się, wbrew obiegowej opinii, stać. Wampiry podobnie jak ludzie czy też elfy są istotami dwupłciowymi i rodzącymi się ze związku dwóch osobników. Nawet ukąszenie przez wampira nie kończy się przeistoczeniem w "upiora". Jedynymi jego objawami może być gorączka i drgawki utrzymujące się przez kilka dni. Śmierć następuje jedynie w przypadku skrajnym kiedy organizm pozbawiony zostanie zbyt dużej ilości krwi oraz kiedy sprawcą ataku jest któryś z wampirów niższych. Nieprawdą jest również to jakoby wampir potrzebował krwi do życia. Jest to dla nich rodzaj używki, podobnie jak dla nas alkohol, tytoń czy też narkotyki. Podobnie jak te trzy dla nas, tak samo krew dla wampira jest bardzo silnie uzależniająca. Do kosza należy wyrzucić też kilka innych mitów o wampirach. Nie chroni przed nimi czosnek, nie na wszystkie działa srebro a osinowy kołek owszem jest dobry ale na niektóre wampiry wyższe nawet poćwiartowanie nie wystarczy, a to ze względu na silnie rozwinięte zdolności regeneracyjne. Jedynym pewnym sposobem jest spalenie co zresztą też nie zawsze działa, gdyż jak wiemy z przykładu Emiela Regisa wampiry wyższe są odporne nie tyle może na ogień, co na wysokie temperatury. Możliwości wampirów wyższych są bardzo duże. Począwszy od tego że potrafią one latać, podczas pełni przeistaczać się w nietoperza lub nawet czasami w postać mgły, a skończywszy na takich mocach jak: doskonałe widzenie w ciemności, odporność na ogień i wysokie temperatury, zdolność do znikania w dowolnym momencie, nadludzka siła i szybkość oraz wysoka-ale nie całkowita- odporność na magię. Niepokojącą zdolnością wampirów wyższych jest również to że mogą one w większości przypadków przebywać na słońcu choć w znacznym stopniu osłabia ono ich moce. Większość zwierząt wyczuwa wampiry- wyjątkiem są muły- w szczególności dotyczy to psów, koni i kotów. Należ pamiętać że wampiry, a zwłaszcza wyższe, są przeciwnikiem trudnym i dostępnym jedynie dla doświadczonego łowcy czy też wiedźmina.

Budowa ciała:
Jeśli chodzi o ogólne właściwości ciała wampira możemy zaliczyć do nich odporność na wszelkie uszkodzenia takie jak: siniaki, guzy, zadrapania, stłuczenia bądź drobne rany.
Ciało wampira posiada niesamowite zdolności regeneracyjne. Jeśli dozna jakiegoś uszkodzenia, zostaje ono zredukowane w zastraszająco szybkim tempie. Jeśli chodzi o złamania kończyn to muszą one najpierw zostać prawidłowo nastawione, by potem zrosły się prawidłowo. Zdarzały się przypadki gdy nastawiono kość zbyt późno. Wówczas to szybkie właściwości regeneracyjne dawały o sobie znać i wampir doznawał wręcz niepokojącej wady. Odcięte części ciała po przyłożeniu zrastają się, należy jednak baczyć na to czy zostają one zasklepione prawidłowo. Rany u wampira jedynie się zasklepiają, odcięte części ciała nie odrastają, da się je jedynie zespolić, tak jak mówione to było wcześniej. Jego ciało ogrzewa się po spożyciu krwi. Jeśli wampir nie wypije krwi jego ciało może zacząć się kurczyć a następnie wyschnąć opinając jego szkielet. Jedynie potężne wampiry są odporne na ten efekt, gdyż nie muszą spożywać krwi. Im starszy jest wampir tym jego ciało jest bardziej odporne na obrażenia i szybciej się regeneruje.

Skóra:
Zgodnie ze starymi jak świat przekonaniami, im wampir starszy tym piękniejszy. Wydawać by się mogło iż owe słowa są nierealne, jednak są jak najbardziej prawdziwe. Wampirom nie dolegają zmarszczki, pory, bruzdy czy jakiekolwiek inne zanieczyszczenia cery. Ich skóra z każdym dniem staje się co raz bardziej nieskazitelna i blada. Mieni się ona delikatnym połyskiem.

Włosy:
Włosy wampira regenerują się równie szybko jak jego części ciała. Po obcięciu odrastają już po jednej przespanej nocy. Są o wiele lżejsze od ludzkich włosów a wraz z wiekiem nie wypadają.

Paznokcie:
Są fenomenalne. Nie łamią się i nie rozdwajają. Po obcięciu tak jak w przypadku włosów wracają do poprzedniego stanu. Mają wyrazisty połysk przez co sprawiają wrażenie szklanych, przezroczystych.

Oczy:
Wbrew pozorom nie wszystkie wampiry mają czerwone oczy. Każdy wampir jednak doznaje pewnej przemiany wówczas gdy używa swych mocy, gdyż wtedy to właśnie jego oczy zaczynają błyszczeć krwistą czerwienią. Oczy wampira stają się czerwone także wtedy gdy jest on głodny a nieopodal widzi potencjalną ofiarę i wtedy gdy wysysa krew z owego człowieka.

Zęby:
Zdecydowanie wyostrzone kły służące do zadawania ran i pobierania krwi. Wampirze zęby są odporne na wszelkie choroby. Nie grozi im parodontoza czy próchnica. Są nieskazitelnie białe i równe.

Łzy i pot:
Jedyne wydzieliny wampirzego ciała. Według podań pot i łzy są krwawe, nie wiadomo jednak czy jest to prawdziwa krew, czy też ciesz z domieszkami owej krwi.


Wampirze zasady i tradycje:

Maskarada:

„Nie ujawnisz swej natury, tym co ze krwi nie są. Czyniąc tak, swego dziedzictwa się wyrzekasz." Jest to pierwsza i zarazem najważniejsza zasada panująca wśród wampirów. Owa zasada nakazuje wampirom bezwzględne milczenie i wieczne ukrywanie prawdy o ich naturze, przed zwyczajnymi śmiertelnikami. Najczęściej decyduje ona o ich żywocie. Jeżeli któryś z wampirów złamał tą zasadę bądź jakiś śmiertelnik przeżył spotkanie z nim, Inkwizycja Wampirologów wysyłała kogoś by taką personę uśmiercił.

Domena:

„Domena twoją rzeczą jest. Szacunek tobie winni są wszyscy, kiedy w niej się znajdują. Podważać twego słowa nie wolno nikomu, kiedy we twojej domenie jest.” Według tejże zasady każdy Kainita (dziecię i wyznawca Kaina) ma prawo do samostanowienia na terenie, których mu podlega. Nikt nie ma prawa podważać jego decyzji bądź wtrącać się w jego interesy.

Progenitura:

„Możesz być Ojcem jeno za przyzwoleniem Starszego swego. Jeśli innego stworzysz bez przyzwolenia Starszego, ty i potomek twój zgładzeni będziecie.” Zasada ta na ma celu utrzymanie godnych warunków życiowych dla wampirów i zapobieganie rozprzestrzenianiu się głodu. Jeżeli na terenie pojawia się zbyt wiele wampirów, zaczyna brakować pożywienia, do tego właśnie stworzona jest zasada Progenitury, mająca ograniczyć ilość wampirów na danym terenie. Jednakże istnieje jeszcze jedna odmiana Progenitury. Mianowicie chodzi o to, by zapobiec buntom młodych wampirów przeciw Starszyźnie. By stworzyć nowego wampira, należy uzyskać pozwolenie od Księcia panującego nad danym miastem. Jeżeli owego pozwolenia się nie otrzyma, a nowy wampir i tak się narodzi, władca ziem ma prawo zrobić z nim co zechce.

Opieka:

"Twymi własnymi dziećmi są ci, których sam kreujesz. Póki potomka swego spod opieki nie wypuścisz, rozkazywać mu będziesz w sprawach wszelkich. Jego zaś grzechy twoimi będą.” Tradycja ta mówi, iż Stwórca nowego wampira sprawuje nad nim władzę i opiekę, do czasu przedstawienia nowego Kainity, władcy ziem. Zanim jednak Stwórca i jego potomek zaczną żyć niezależnie od siebie, za wszystkie grzechy i przewinienia nowego wampira odpowiada jego Ojciec.

Gościnność:

"Szanuj domenę cudzą. Kiedy w obce miasto przybędziesz, przedstawisz się temu, kto nim włada. Bez zgody jego nikim tam jesteś." Zgodnie z ową zasadą, wampir odwiedzający nowe miasto, musi złożyć wizytę zarządcy, Księciu. Jeśli tego nie zrobi, musi liczyć się z gniewem Zarządcy.

Destrukcja:

"Nie będziesz zabijał nikogo z rodzaju swego. Prawo destrukcji jeno Starszemu twemu przysługuje. Jeno najstarszy pośród was Krwawe Łowy zarządzić może." Zasada Destrukcji to jeszcze jeden z przywilejów Księcia, bo to on zazwyczaj jest najstarszym spośród mieszkańców danej ziemi. To właśnie Książę decyduje o rozpoczęciu Krwawych Łowów, a tym samym o życiu i śmierci swych podwładnych. Gdy ktoś mniej ważny zechce rozpocząć Krwawe Łowy, zazwyczaj jest ignorowany przez swych pobratymców.


Zmysły:


Wzrok:

Wzrok wampira jest o wiele lepszy niźli u człowieka. Przede wszystkim kształty, stają się bardziej wyostrzone. Wzrok wampira udoskonala także fakt, iż widzi rzeczy, których człowiek nie potrafi czasami dojrzeć. Przede wszystkim jednak wampir niczym kot, ma zdolność widzenia w ciemnościach. Oczy wampira są niezwykle wrażliwe na jaskrawe barwy, a u młodszych przedstawicieli gatunku, także na światło. Właściwością wampirzych oczu jest także możliwość hipnozy.

Słuch:

Słuch tak jak i wzrok o wiele bardziej wyczulony i tym samym doskonalszy. Wampir potrafi wśród wielu dźwięków znaleźć ten, którego poszukuje. Umie znaleźć jego źródło. Nie ma problemów z rozpoznaniem i dosłyszeniem dźwięku mającym swe źródło w odległym miejscu.

Węch:

Węch także wampiry mają wyostrzony. Bezproblemowo rozpoznają zapachy. Jednakże jednym z aromatów, który wampir rozpozna choćby z dalekiej odległości, jest oczywiście krew.

Dotyk:

Wampiry co prawda są odporne na zadrapania, siniaki i inne rany, jednakże nikt nie powiedział, że nie są odporne na ból. Wręcz przeciwnie, wampiry są niezwykle czułe na dotyk a tym samym także na ból.

Smak:

Nie wiadomo dokładnie czy wampir korzysta ze zmysłu smaku, bądź czy w ogóle jest mu do czegokolwiek potrzebny. Jednakże wiemy, iż go nie zatraciły.


Specjalne zdolności:

Telepatia i czytanie myśli:
Do wampirzych zdolności należą między innymi telepatia a także możliwość czytania w cudzych myślach. Wampiry mogą dostać się do umysłu człowieka bądź innego wampira i bez problemu odczytać cóż takiego roi się danej osobie w głowie. Nie wiadomo jednak czy to samo mogą robić z myślami zwierząt. Przed owym czytaniem w myślach można obronić się jedynie stwarzając pewną barierę psychiczną, która odgrodzi nasze myśli murem, którego potęga będzie równowartością umiejętności danego wampira. Telepatia natomiast polega na kontaktowaniu się za pomocą myśli z drugim wampirem, bądź człowiekiem. Istnieje także wyjątek, kiedy to wampiry nie mogą się ze sobą porozumieć. Występuje on pomiędzy rodzicem a potomkiem.

Telekineza:
Telekineza to umiejętność przesuwania, przenoszenia bądź po prostu niszczenia pewnych rzeczy za pomocą umysłu. Wampir jest zdolny nawet spalić swego krewniaka bądź jakiś przedmiot za pomocą jednej, aczkolwiek precyzyjnej i potężnej myśli. Jeśli wampir wykorzysta telekinezę na człowieku, sprawi, iż jego organy wewnętrzne ulegną zniszczeniu a tym samym wywołają śmierć.

Hipnoza:
Wzrok wampira ma właściwości hipnotyzujące. Zdarza się, iż człowiek wpada w trans samoczynnie.

Latanie:
Wbrew pozorom wampiry nie zmieniają sięw nietoperze. Tym samym nie latają dzięki ich skrzydłom. Latać, wampiry mogą tylko wtedy gdy wykorzystają odpowiednią moc umysłu. Jednakże nie korzystają one z niej zbyt często, rzadko który wampir decyduje się na takie wyzwanie. Według niektórych podań, latanie wywołuje u wampirów lęk, przerażenie.


Projekcja astralna:
Projekcja astralna polega na przemieszczaniu się na duże odległości za pomocą umysłu. Zdolność taką posiadają jedynie najstarsze i najsilniejsze wampiry. Rzadko kiedy decydują się na to wampiry niższej klasy, gdyż najczęściej dla nich, owy zabieg kończy się śmiercią. Wampir będący w stanie astralnym może także przejąć cudze ciało i przesiadywać w nim, jak długo zechce. Jednym z wampirów, którego znamy z takowej zdolności był Lestat.

Wilkołak
W wielu mitologiach (m.in. słowiańskiej i germańskiej) i legendach człowiek, który potrafił się przekształcić w wilka. Był wtedy groźny dla innych ludzi i zwierząt domowych, gdyż atakował je w morderczym szale. Wierzono, że wilkołakiem można stać się za sprawą rzuconego uroku, po ukąszeniu przez innego wilkołaka[1]. Przeistoczenie w wilka było również możliwe dzięki natarciu się specjalną maścią.

Mit o Likaonie (Lykaonie), niesławnym królu Arkadii, który to powątpiewając w moce bogów, postanowił poddać ich próbie i zaprosić ich na ucztę. Wraz ze swoimi starszymi synami zamordowali najmłodszego syna. Obdarli go ze skóry, rozczłonkowali i ugotowali w kotle. Taką to upiorną potrawę Likaon podał na uczcie zaproszonym bogom. Ci natychmiast wyczuli, że to człowiek i odmówili jedzenia. Wyjątkiem jest Demeter która rozkojarzona po stracie swojej córki zjadła kęs z łopatki. Wściekli bogowie postanowili ukarać Likaona i Zeus zamienił go i jego synów w wilki. Chłopca zaś poskładali i wskrzesili, a w miejscu łopatki którą ugryzła Demeter wstawiono kawałek kości słoniowej, ponoć jego potomkowie do dziś mają takie właśnie znamię. Inna wersja tego mitu mówi że w wilki pozamieniał ich Dionizos, jedyny z bogów Olimpu który nie miał nic przeciwko kanibalizmowi. Zaś jego celem było ocalenie Likaona i jego synów przed gniewem innych bogów. Od tamtej pory raz na dziesięć lat pasterze z Arkadii podczas dzikich orgii Dionizji niejako odtwarzali ten mit mordując dziecko i gotując z niego zupę. Wybrany mężczyzna miał zjeść ową zupę i przejść przez rzekę gdzie przez dziesięć lat miał żyć z wilkami, potem wolno mu było powrócić do ludzi. Rytuał ten miał na celu niejako załatwienia sobie bezpieczeństwa stad od wilczych ataków, wszak ich człowiek był wśród wilków i mógł je odciągać od ludzkich pastwisk. Zaś magiczną moc potrzebną do zmiany człowieka w wilka zapewniał fakt że czynił to sam Dionizos – spersonifikowany w zamordowanym dziecku. Wierzono bowiem że każde dziecko które zostanie żywcem obdarte ze skóry, rozczłonkowane i przyrządzone faktycznie staje się bogiem pijanego szału. To zaś odnosi się do mitu o dzieciństwie Dionizosa którego zazdrosna Hera kazała zamordować. Wysłała więc tytanów by dokonali dzieła, ci odarli go ze skóry, upiekli i zjedli. Szczęściem w porę pojawił się Zeus, spalił tytanów piorunem i z popiołów odtworzył Winnego Boga.

W szesnastym i siedemnastym stuleciu powszechnie wierzono, że człowiek mógł stać się wilkołakiem zawierając pakt z diabłem. Częste były procesy o wilkołactwo, bodaj najsłynniejszym z nich był proces niejakiego Gillesa Garniera, który w roku 1573 zamordował kilkoro dzieci w okolicach burgundzkiego miasta Dole. Schwytany na gorącym uczynku zeznał, że zawarł pakt z diabłem, który pokazał mu jak stać się wilkiem za pomocą magicznego pasa. Garnier po bardzo długich torturach został spalony na stosie 18 stycznia 1574 roku.

Ponoć ludzie którzy mają głębokie poczucie obowiązku dopełnienia jakiejś straszliwej zemsty, a nie posiadają dość siły godzą się dobrowolnie przyjąć klątwę. W głębokim lesie w kotle warzy magiczne zioła i wygłasza potężne inkantacje. Na końcu zaś narzuca na siebie skórę wilka i zostaje przeklęty. Łączy go z tą wilczą skórą magiczna więź, kiedy ją nałoży może zmienić się w wilka. Jednak w pełni odczuwa wszystko co się dzieje z tą skórą, cięcie jej nożem powoduje głębokie rany na plecach, zaś spalenie może wręcz zabić. Takich ludzi nazywano "Pasterzami wilków" gdyż mieli władzę nad tymi zwierzętami, mogli więc polować na ludzi całym stadem. Posiadali też dar wilczej mowy w której to wydawali rozkazy.

Również Herodot twierdził, iż wśród Neurów (których spotkał w V wieku p.n.e. w trakcie swej podróży w górę Bohu), według zwyczaju każdy raz do roku zamieniał się w wilka.

Niekiedy w wilki zmieniali się Berserkowie u Wikingów gdy upojeni morderczym szałem już zupełnie zatracali wszystko co ludzkie.

Wilkołactwo niekiedy jest postrzegane też jako forma opętania przez zwierzę. Można się jej nabawić na przykład pijąc wodę z kałuż w których odciśnięte są wilcze łapy, bądź będąc pogryzionym przez wilka. Taki motyw został dość przewrotnie wykorzystany w postaci Catwoman w filmie Powrót Batmana, jak również w filmie Wilk z Jackiem Nicholsonem.

Wilkołactwo jako likantropia figuruje zupełnie realnie w psychologii. Jest to głębokie przekonanie pacjenta że jest wilkiem lub dzikim zwierzęciem. I choć nie następuje przemiana fizyczna pacjent może wierzyć iż miała ona miejsce i stać się niebezpieczny dla postronnych.

Wilkołactwo jest także bardzo popularnym motywem we współczesnej literaturze fantastycznej (Remus Lupin w cyklu Joanne Rowling) oraz filmie: od Wilkołaka z Lonem Chaneyem Jr z 1941 r., przez Wilka (1994) z Jackiem Nicholsonem i Michelle Pfeiffer, aż do komedii Amerykański wilkołak w Paryżu (1997).

Motyw wilkołaka pojawiał się także w muzyce, zwłaszcza metalowej. Do przykładów należą album Wolfheart grupy Moonspell czy Nattens Madrigal grupy Ulver (z norw. ulver – wilki).


W wielu książkach podawane jest iż wilkołakiem stać może się jedynie człowiek płci męskiej. Nielicznie podane zostały przykłady, gdy wilkołakiem stały się kobiety i dzieci. Współcześnie idea kobiety-wilczycy jest jednak bardziej inspirująca dla twórców i pisarzy gdyż taka postać jest całkiem często spotykana.

* Księżyc w pełni – są różne wersje na temat jego wpływu na wilkołaka. Niektóre mówią, że człowiek mógł przemienić się w wilkołaka tylko w czasie pełni księżyca, inne natomiast, że potrafił kontrolować przemianę (czyli zmieniać się na życzenie). Wielu jednak uważa, że podczas pełni wilkołaki stawały się silniejsze i bardziej agresywne (podobno wzrastał też potencjał seksualny, ale to tylko przypuszczenie). W czasie pełni wilkołaki wybierały się też na polowania.

W kulturze wschodniosłowiańskiej wilkołactwo zwano również "Tęsknotą do księżyca".

* Srebro – tu także dochodzi do sporów. Według legend srebro nie było w stanie zabić wilkołaka, a jedynie sprawić, że zamieniał się z powrotem w człowieka. Wielu twórców książek i filmów zrezygnowało jednak z takiej wersji, decydują się uczynić srebro śmiertelnym (np. w filmach Underworld i Van Helsing). Czasem było tak, że srebrna kula była jedynym sposobem uśmiercenia wilkołaka. Często srebro powodowało u nich ból, rany, oparzenia.

*Zdolności– wilkołaki posiadały wiele nadnaturalnych cech, jak np. możliwość zmiany wyglądu od człowieka przez pół-człowieka pół-wilka do samego wilka, choć najczęściej mówi się o tej drugiej formie. Posiadały wielką siłę oraz zwinność. Mogły też wspinać się z zawrotną prędkością, a także wskakiwać i zeskakiwać z dużych wysokości nie robiąc sobie przy tym krzywdy. Przede wszystkim jednak doskonały węch i słuch, nawet w ludzkiej postaci. Potrafiły również widzieć w zupełnych ciemnościach. Ważną cechą wilkołaka była też jego nadzwyczajna atrakcyjność, gdy wyglądał jak człowiek, swoisty zwierzęcy magnetyzm.

*Stosunki z wampirami – wielu twórców książek, gier i filmów wykorzystywało motyw walki wilkołaków z wampirami (np. film Underworld - Bunt Lykanów). Jest on uzasadniony, gdyż i dla wilkołaków i dla wampirów głównym źródłem pożywienia był człowiek, więc walczyły o niego. Istnieje jednak możliwość, że oba stworzenia żerowały razem.

* Zdjęcie klątwy – zdjęcie klątwy nie zawsze było możliwe. Najczęściej skuteczne było zabicie wilkołaka, który doprowadził do przemiany, choć wielu się temu sprzeciwia. Gdyby tak było to po zabiciu bardzo starego wilkołaka w ludzi zamieniłoby się bardzo wiele wilkołaków, a także prawdopodobnie ci których potomkowie pozamieniali. Choć często pojawia się twierdzenie, że zabicie pierwszego wilkołaka zdejmie klątwę ze wszystkich pokoleń.

Według starożytnych greków wilkołakiem było się na dziesięć lat, a jeśli w tym czasie powstrzymywało się od jedzenia ludzi klątwa człowieka opuszczała. Innym sposobem są egzorcyzmy oraz praktyki szamańskie.

* Długość życia – są dwie wersje na temat długości życia wilkołaków. Pierwsza mówi, że wilkołaki były nieśmiertelne i zginąć mogły, podobnie jak wampiry, tylko zabite przez kogoś innego. Druga wersja jest taka, że żyły bardzo długo, ale starzały się i słabły wraz z wiekiem. Mogły dożyć kilku setek lat i wyglądać młodo, ale w końcu umierały ze starości.

* Znak bestii – wedle niektórych wersji wilkołak w ludzkiej formie ma na dłoni pentagram, bądź też pięć znamion między którymi da się pentagram wytyczyć. Czasem pojawiają się motywy znamion w kształcie księżyca lub połączone brwi.

* Sposób walki – Wilkołaki są uczulone na srebro, czasem też na ogień oraz jemiołę. Można go zabić srebrną kulą, o ile się nią trafi w serce. Można go było również przemienić w człowieka poprzez podanie mu antidotum. Dobre są ponoć amulety chroniące od dzikich zwierząt lub magiczne inkantacje. Rośliną ułatwiającą rozpoznanie i zabicie wilkołaka jest tojad

Wilkołaki - bohaterowie kinowych horrorów - to zazwyczaj istoty tylko umownie przypominające zwierzęta. Z reguły zachowują one ludzkie rysy i cechy. Prawdziwe wilkołaki miały ponoć ulegać całkowitej przemianie. Nie było zgodności co do tego, jaki jest przebieg tego procesu. Jeden z poglądów głosił, że powracające do ludzkiej postaci wilki wywracają skórę na lewą stronę, chowając futro wewnątrz ciała. W takim przypadku dowiedzenie się, czy ktoś jest wilkołakiem, polegałoby po prostu na rozpruciu delikwenta.
Liczne były podejrzenia, jak można zarazić się wilkołactwem. Jedzenie mięsa zwierząt zagryzionych przez wilki, spożycie wilczego mózgu, wypicie wody ze strumienia w miejscu, gdzie pije wilcze stado... Przemiana mogła być też następstwem wyjątkowej nikczemności ulegającego jej człowieka, bądź efektem umowy zawartej z samym Szatanem. Istniały również mniej lub bardziej skomplikowane obrzędy, których celem miało być przeistoczenie się w wilka. Jeden z nich polegał na tym, że człowiek pragnący zmienić się w wilkołaka, rysował magiczny krąg i rozpalał ognisko, nad którym zawieszał kociołek z wywarem z odpowiednich ziół. Następnie nacierał swoje ciało specjalną maścią, ubierał na siebie wilczą skórę i wdychając opary unoszące się nad kociołkiem, wygłaszał odpowiednią inkantacje. Obrzędu tego najlepiej było dokonywać podczas pełni księżyca. Pokrywa się to i zgadza z informacjami o skandynawskich wojownikach zwanych berserkerami, którzy podczas walki wpadali w szczególny szał bojowy, dający im niezwykłą siłę i wyostrzający ich zmysły. Berserker żył w głębi ciemnych lasów i nosił skóry wilków lub niedźwiedzi.
Cechy charakterystyczne wilkołaka to: duże zęby, spiczaste uszy, krzaczaste brwi i obfite owłosienie na całym ciele. Oczy i głos natomiast pozostawały ludzkie, więc nie było możliwości, aby pomylić zwykłego wilka z wilkołakiem. Poza tym, mówi się, że wilkołaka można i w ludzkiej postaci łatwo odróżnić od człowieka. Jego brwi są zrośnięte nad nosem, paznokcie mają odpychający, krwawoczerwony kolor, a palec środkowy jest często dłuższy niż pozostałe. Jego uszy są niższe i znajdują się bardziej z tyłu głowy, a ręce i nogi są bardzo owłosione.
Powyższe cechy mogli wykazywać również normalni ludzie dotknięci zwierzołactwem, "schorzeniem" znanym również pod nazwą likantropii. Likantropia była to zdolność człowieka do transformacji swego ciała w postać zwierzęcą. Mit o zwierzołakach zakorzeniony jest w tradycjach wielu narodów. Już starożytni uczeni wspominali o tego typu przypadkach. Jednym z nich jest opisywane przez Herodota zamieszkujące wschodnie Karpaty plemię Nuerów, gdzie każdy raz do roku stawał się wilkiem. Pliniusz Starszy wspominał o rodzie, z którego jeden wybrany (losowo) członek raz na 9 lat przeistaczał się w wilka. Istnieje również teza jakoby wilkołaki miały być niedorozwiniętymi ludźmi, ze świetną muskulaturą, charakterystycznym silnym owłosieniem ciała i rozwiniętymi szczękami, nierzadko wychowanymi przez zwierzęta i polującymi razem z nimi.
Wiara w likantropię była szczególnie rozpowszechniona w starożytności i średniowieczu, ale historia tego zabobonu sięga do tysiąca lat przed narodzeniem Chrystusa. Być może punktem wyjścia jest fakt, że pierwotni ludzie często ubierali się w skóry zwierząt, by podczas licznych wędrówek i podróży łowieckich, oszukać swych przeciwników. Według badań antropologicznych, w społecznościach pierwotnych i archaicznych tajne związki młodzieży miały bardzo często za swego patrona wilka, a ich członkowie, walcząc dzielnie i okrutnie, zwali się też na ogół wilkami. Likantropia nie odnosiła się rzecz jasna wyłącznie do mężczyzn, jej ofiarami stawały się również żony i córki "wilkołaków".
Według podań mężczyzna bądź kobieta raz przemienieni w wilka ulegali metamorfozie już zawsze, codziennie po zachodzie słońca, bądź przy pełni księżyca. Proces ten kończyła dopiero śmierć wilkołaka, bądź zranienie go kulą odlaną ze srebra.

Siedzibą wilkołaków była przede wszystkim Francja. Doniesienia o spotkaniach z loumps-garoux (tak brzmiała ich francuska nazwa) były na porządku dziennym. W latach 1520-1630 było ich ponad trzydzieści tysięcy (!!!).
Jeżeli chodzi o liczbę procesów rzekomych wilkołaków, to najwięcej ich było w Holandii, na terenach: hrabstw Flandrii, Hennegau, Namur, księstw: Brabant, Luxemburg, a także Limburg. W latach 1589 - 1661 przeprowadzono na tych terenach 11 procesów, których ofiarami było 6 mężczyzn. Z tej liczby tylko 3 zostało oskarżonych o likantropię.
Z Francji pochodzą najsłynniejsze doniesienia dotyczące wilkołaków. Jedno z nich dotyczy pustelnika zwanego Gilles Garnier. W roku 1573, po znalezieniu częściowo pożartych zwłok kilkorga dzieci, władze miejskie w Dole wydały zgodę na urządzenie polowania na wilkołaka. W jego wyniku dwa miesiące później został schwytany Gilles Garnier. Przyznał się do dwóch zbrodni: zabicia dwunastoletniego chłopca oraz zamordowania i zjedzenia dziesięcioletniej dziewczynki. Na podstawie tych zeznań został uznany za winnego i spalony żywcem na stosie.
W roku 1598, również we Francji, odnotowano istnienie całej rodziny wilkołaków. Składali się na nią: dwie siostry, ich brat i jego syn. Zostali nazwani "wilkołakami świętego Klaudiusza". Cała ta "sympatyczna" rodzinka po przeprowadzeniu procesu trafiła na stos.
Z kolei najbardziej znanym niemieckim wilkołakiem był niejaki Peter Stubb, którego proces odbył się w 1589 roku w Kolonii. Na torturach wyjawił, że jest posiadaczem magicznego pasa, który umożliwia mu przemianę w wilka. W tym wypadku kara za wilkołactwo była znacznie bardziej okrutna niż we wcześniej podanych przykładach. Peter Stubb został uznany za winnego, a następnie ułożony na kole. Rozgrzanymi szczypcami wyrywano mu kawałki ciała aż do kości, potem połamano drewnianym toporem ręce i nogi, a następnie obcięto głowę. Po tych wszystkich męczarniach trup dodatkowo został spalony.
Jeszcze w XX wieku w wielu miejscach Europy i świata można było usłyszeć o wilkołakach. Przed I wojną światową, w Belgii, w tamtejszych lasach ardeńskich przebywali podobno trzej wilkołacy. Mniej więcej w tym samym czasie, w Szkockiej miejscowości Inverness, za wilkołaka uważany był miejscowy samotny pasterz. W roku 1946 w pewnym rezerwacie Indian Navaho w Ameryce budził grozę morderczy potwór, którego uważano za wilkołaka (tradycja Indian Navaho pełna jest legend związanych pośrednio lub bezpośrednio z wilkołactwem). W roku 1949 policja w Rzymie poszukiwała mężczyzny, który uważał siebie za wilkołaka. Kiedy księżyc świecił w pełni, ten tracił rozum i przeraźliwie wył. Natomiast w roku 1975 gazety pełne były historii o siedemnastoletnim chłopcu z Eccleshall w Stafford. Ten, przerażony wizją, że zamieni się w wilka, przebił sobie nożem serce i zmarł. Jeden z członków komisji śledczej twierdził później, że chłopiec przed śmiercią dzwonił do niego i powiedział, że zmieniła mu się twarz i ręce, że się zmienia w wilkołaka. Zamilkł i zaczął warczeć...
Nie wszystkie relacje donoszą o wilkołakach jako straszliwych i krwiożerczych bestiach. Niektóre mówią, że stworzenia te były łagodne, wręcz... dobrotliwe. Współczesne badania dowodzą, że wilki nie są aż tak okrutne jak niegdyś przypuszczano. Niekiedy zwierzęta te ratowały ludziom życie. Być może właśnie z takich zdarzeń biorą początek opowieści o "dobrych wilkołakach".
Ponadto według tradycji wilkołaki można podzielić na trzy główne typy: pierwszym z nich jest wilkołak dziedziczny. Ta niechciana choroba jest dziedziczona z pokolenia na pokolenie, w skutek jakiegoś przekleństwa nałożonego na tę rodzinę. Drugim typem jest wilkołak dobrowolny. Jest to osoba zła, która dąży do przemiany aby swoje zło przelewać na innych. Naciera się maściami, wkłada zwierzęce skóry, pije zaczarowane napoje, śpiewa diabelskie hymny - wszystko po to, aby w końcu osiągnąć tak upragnioną przemianę. Trzecim typem jest wilkołak życzliwy. Ten członek rodziny wilkołaków nie życzy nikomu zguby, nie morduje, a wręcz odwrotnie, stara się pomagać, gdyż wstydzi się swojego pochodzenia i przydomku.
Współcześnie wilkołaki egzystują właściwie wyłącznie jako część pop-kultury, są bohaterami filmów, książek, komiksów... Wiara w ich istnienie ma jednak znacznie głębsze podstawy niż mogłoby się wydawać. Transformacja bogów i ludzi w zwierzęta stanowi część najbardziej archaicznych mitologii. Odpowiedniki wilkołaka spotykane są na wszystkich kontynentach: w Indii - tygrys, Afryce - leopard, krokodyl bądź hiena, w Rosji zaś - niedźwiedź.
W czasach prehistorycznych myśliwi często nakładali zwierzęce futra podczas polowań. Uważali, że w ten sposób przywołują ducha zwierzęcia i zyskują część jego siły. W późniejszym okresie ludzie nosili futra dla ochrony przed mrozem. Być może tu wzięła początek cała ta legenda o człowieku-bestii. A może ma ona związek z istnieniem ludzi dzikich, wychowanych przez zwierzęta, żyjących wśród nich i polujących z nimi. Tego do końca nigdy nie będziemy pewni. Oczywistym jest natomiast jedno - człowiek już nieraz udowadniał, że jest najbardziej przerażającą i krwiożerczą z bestii żyjących na tej planecie. Aby obudzić w sobie prymitywne i pierwotne zwierzęce instynkty wcale nie trzeba zmieniać się w wilkołaka.

Temat: Wilkołaki

W swojej pracy, chciałabym bliżej przedstawić wilkołaki. Uważam, że są to istoty dość ciekawe, warte bliższego zapoznania się w ich cechami genetycznymi. Na początku, pragnę napisać kilka zdań wprowadzenia.

Wilkołak - człowiek który potrafi przekształcać się w wilka. Tak na prawdę, mało jest dowodów na ich istnienie.
W wielu podaniach i mitach uważano, że wilkołaki budzą się do życia nocą. Tylko wtedy, kiedy księżyc był w pełni. To powodowało, że „opętany” człowiek mógł się zamienić w wilkołaka i wyruszać na łowy. Księżyc dodawał tym istotom siły i energię, dzięki czemu zachowało się mnóstwo mitów o wilkołakach, czyli o istotach emanujących olbrzymią, nadludzką energią.

Wygląd
Jako przedstawiciele teriomorfów lykantropy mogą przyjmować dwie formy. Normalnie wyglądają oni jak zwykli ludzie, jednak w czasie pełni Księżyca zachodzi u nich nieświadoma przemiana, aczkolwiek tzw. lykantropy świadome są w stanie świadomie rozpocząć przemianę. W tej postaci lykantropy wyglądają jak skrzyżowanie człowieka z wilkiem, tj. jak wilk o antropomorficznych cechach. W tej postaci całe ciało porasta gęsta sierść, najczęściej brązowego koloru.

Budowa ciała
Ponieważ lykantropy po śmierci ulegają spontanicznej przemianie z powrotem do postaci ludzkiej wszelkie konkluzje dotyczące budowy szkieletu wilkołaka opierają się tylko na relacjach oraz obserwacji żywych okazów.
I tak, górna część ciała nie ulega znaczącym zmianom - aczkolwiek rozmiary kości mogą ulec zmianie, ich wzajemne proporcje pozostają stałe. Wyjątkiem od tego jest czaszka: szczęki lykantropa po przemianie wydłużają się do przodu, tak że jego głowa upodabnia się do wilczej. Stopy wilkołaków wydłużają się tak, że cała noga przypominają zadnie łapy normalnego wilka - tj. ciężar ciała wilkołaka opiera się na palcach jego nóg. Sumaryczna długość nogi jednak ulega skróceniu do długości ramion - dzięki temu wilkołak może biegać na czterech kończynach, podobnie jak normalne ssaki z rodziny psowatych, aczkolwiek potrafi poruszać się też na zadnich łapach.

Rozpoznanie
W postaci ludzkiej lykantrop jest niemal nie do odróżnienia od normalnego człowieka. Uważny obserwator może jednak zaobserwować pewne zmiany. Przede wszystkim należy zwracać uwagę na zachowanie zwierząt wokół podejrzanego - w więcej niż jednym przypadku zaobserwowano nerwowe zachowanie zwierząt wokół lykantropa. Zaobserwowano też drobne zmiany w diecie - zarażony lykantropią preferuje spożywać potrawy mięsne, aczkolwiek jego przeżycie oraz zdrowie od tego nie zależy - jest to jedynie zmiana w guście.U lykantropów świadomych natomiast lykantropia może przejawiać się zmianami fizycznymi i psychicznymi nawet w ludzkiej postaci. Należy wypatrywać takich znaków, jak zrośnięte brwi, nadmierne owłosienie ciała (przede wszystkim dłoni) oraz zmiany w uzębieniu.

Możliwości bojowe
W postaci wilkołaka lykantrop dysponuje natomiast zwiększoną siłą, zręcznością, szybkością oraz wigorem. Jest więc on w tym stanie zdolny do szybkiego poruszania się, skoków na duże odległości, jak również niszczenia nawet solidnym przeszkód między sobą a tym co uważa za swój cel. Aczkolwiek w większości przypadków wilkołak nie będzie mądrzejszy i sprytniejszy od typowego psowatego, nadal stanowi od bardzo poważne zagrożenie jeżeli dojdzie do walki wręcz. Z końców palców dłoni po przemianie wyrastają długie pazury, zdolne do zadawania głębokich ran szarpanych. Dodatkowo paszcza wilkołaka jest zdolna do zadawania bolesnych ukąszeń.

Słabe punkty
W postaci ludzkiej lykantrop odnosi obrażenia tak jak zwykły człowiek, w postaci wilkołaka jednak jest on dosyć odporny na obrażenia zadawane przez konwencjonalną broń palną. Jeżeli więc agent nie posiada specjalnego wyposażenia, ogień z broni Gatlinga na krótkim dystansie jest w stanie co najmniej poważnie zranić bestię.
Zalecane jest celowanie w nogi - ograniczy to ruchliwość wilkołaka, umożliwiając agentowi utrzymywanie bezpiecznego dystansu. Strzały w głowę mogą nie być skuteczne, zapewne z uwagi na grubszą pokrywę czaszki, jednak jej większy rozmiar powinien ułatwić celowanie, a każde uszkodzenie paszczy utrudni bestii przenoszenie zarazy.
Jak jednak wspomniano wyżej, lykantropy wykazują jednak zwiększoną wrażliwość na srebrne przedmioty, niezależnie od postaci. Srebrne kule dla przykładu wykazują zwiększoną skuteczność przeciwko lykantropom w normalnej postaci, oraz zadowalającą skuteczność w postaci wilkołaka.

Tłumienie reakcji ludzi
Z uwagi na tryb życia wilkołaki są najaktywniejsze w nocy, co skutecznie redukuje liczbę ewentualnych świadków. Z uwagi na szybkość wilkołaków postronni świadkowie często mogą nawet nie zauważyć bestii dopóki nie jest za późno. Pewnym problemem może być wydawane przez wilkołaka odgłosy, a konkretnie wycie - można to jednak wytłumaczyć jako wycie normalnego wilka.

Przemiany
1.Klątwa, urok, czas - Dokonać mogą tego czarownice, wiedźmy, bogowie i święci; sposób powszechny szczególnie na Słowiańszczyźnie, w starożytnej Grecji i Rzymie; często magia ta zmuszała wilkołaka do pozostania pod wilczą postacią przez szereg lat, podczas których przemieniec, jeśli chciał powrócić do ludzkiej formy, nie mógł ani razu spożyć mięsa.
2.Pokuta za grzechy - pogląd, który narodził się w chrześcijańskiej Europie, mówi o tym, że po śmierci dusze grzeszników tułają się po świecie pod postacią zwierząt, będąc doszczętnie złymi, szkodząc na wszelkie sposoby żyjącym.
3. Kara boska - za karę za uczynione grzechy, śmiertelnik zostaje przemieniony w wilka przez boga lub świętego; jako przykład podać można klątwę Likaona, czy przemienienie króla Walii w wilka przez św. Patryka.
4. Urodzenie - jeśli choćby jeden z rodziców nosi we krwi wirusa, niemal pewnym jest, że dziecko narodzone z tego związku będzie wilkołakiem; najprawdopodobniej jedynym sposobem wyleczenia dziecka jest "podkuwanie", które musi mieć miejsce przez okres kolejnych trzech nocy Bożego Narodzenia - dzieci nie ulegają bowiem transformacji przed ukończeniem 20 roku życia
5. Wrodzone zdolności - przemiana często dokonuje się w sytuacjach temu dogodnych (np. w chwilach zagrożenia); może wynikać z umiejętności magicznych bądź z tego, iż osoba ta w swojej naturze ludzkiej posiada zakodowane pewne cechy natury wilczej; w niektórych przypadkach podlega kontroli, w innych zaś nie.

Wiele legend podaje, że proces przemiany człowieka w wilkołaka, nie mógł być w pełni kontrolowany przez „opętanego”. Czasami ludzie nie wiedzieli nawet, że mogą być wilkołakami. Jednak niektóre z takich opowieści ujawniły jeszcze jedną rzecz. Wiele osób, które uważały, że posiadają zdolność do zamiany w wilkołaka, było po prostu osobami chorymi psychicznie. Wśród nich byli też maniakalni mordercy, którzy, by uniknąć kary śmierci za swoje zbrodnie uważali, że zostali opętani i zamieniają się w wilkołaka, nic nie mogąc na to poradzić. Tak tłumaczyli swoje morderstwa.

Madelaine Candle.
VI rok.
Hufflepuff.

System oceniania:
• Wybitny - 10 pkt;
• Powyżej oczekiwań - 8 pkt;
• Zadowalający - 6 pkt;
• Nędzny - 4 pkt;
• Okropny - 2 pkt;
• Troll - 0 pkt;

Albus Potter - Praca jest naprawdę idealna i nie ma się do czego przyczepić. W!
Lily Potter - Następnym razem z całą pewnością będzie Wybitny, ale dzisiaj tylko P.

Madelaine Candle - Otrzymuje ocenę P. Widać, że się starałaś, ale tym razem zabrakło jeszcze troszeczkę do Wybitnego...

Lorcan Skamander - W bez dwóch zdań! Nie dość, że praca jest ciekawa, to w dodatku ten rysunek. Naprawdę, podziwiam twoje poczucie humoru i pomysłowość!
Elanie Little - Nie mam zastrzeżeń do twojej pracy, dlatego też - W.

Rose Weasley - Cóż, panienka Weasley nie zaskoczyła mnie niczym nowym, ale to akurat jest całkiem pozytywna rzecz. Ponieważ jak zwykle otrzymuje W!
Scorpius Malfoy - Ta rywalizacja pomiędzy panem i panienką Rose czasami mnie zadziwia... Tak, czy siak - praca doskonała, a więc W.


Gryfoni zdobyli dzisiaj dla swojego domu 18 punktów.
Hufflepuff zdobył w sumie 8 punktów, a Ravenclaw 20.
Na konto Ślizgonów również wpływa 20 punktów.