Parkiet

Ehh, co komu przeszkadzają majtki, wiszące na tablicy ogłoszeń?! Przecież nawet nie były brudne! C.J. specjalnie wybrał ładne, estetyczne, w barwach Gryffindoru i starannie przyczepił je do tablicy zaklęciem trwałego przylepca. Niestety nic, co piękne, nie trwa wiecznie. Znalazłszy ponaglenie na łamach Brevi Manu, postanowił choć raz dopasować się do schematu i zdjął bieliznę, wciskając ją do tylnej kieszeni eleganckich, czarnych spodni.
Bal Bożonarodzeniowy, jakiż to cudowny moment, chwila, na którą czekają wszystkie napalone dziewczęta, pragnące poświecić cyckami przed równie napalonymi na nie facetami. Ci zaś, podniecający się faktem, iż udało im się przemycić trochę alkoholu i trawy, szpanują przy stolikach, wypinając piersi, udając, że są lepsi, niż w rzeczywistości. Gryfon obrzucił ich tylko pogardliwym spojrzeniem i przeszedł się w stronę parkietu, gdzie kilka najodważniejszych par wirowało w rytmie nowoczesnej muzyki. Chłopak, odziany w jakże wytworny strój w postaci zwykłego garniaka i czarnej koszuli bez krawata, stał pod ścianą, wypatrując w tłumie znajomych. Leniwie przeżuwał miętową gumę, zastanawiając się, którą laskę dziś wyhaczyć. Nie, nie był typem podrywacza, ale lubił poznawać nowych ludzi i robić z nimi różne dziwne rzeczy, których ustawa nie przewiduje nawet w trybie nadzwyczajnym.

Tajniki mugoloznawstwa to nie taka zła rzecz. No, z całą pewnością to nie coś, za czym przepadał C.J, mugole byli mu obojętni - zero złego, czy pozytywnego nastawienia. Dla niego mogliby nie istnieć. Zaraz zaraz, to nie tak do końca! Gdyby nie oni, nie byłoby tylu bzdurnych przedmiotów, które Curtis uwielbiał. Pewnie nie byłoby elektryczności, a więc i odtwarzaczy, słuchawek i komputerów. Może nawet deskorolek by nie było! Brr, lepiej nawet nie myśleć o tym kataklizmie.
Gryfon przyglądał się właśnie zgrabnym pośladkom, owiniętym w jakiś czerwony, śliski materiał, które kołysały się gdzieś na parkiecie, gdy na horyzoncie pojawiły się odsłonięte ramiona. Cóż, w gruncie rzeczy Casey nie miał nic przeciwko odsłoniętemu ciału, o ile dziewczę nie pokazywało zbyt wiele w miejscu publicznym. Podobanie się innym to jedno, a dobry smak to drugie. Tak, w tym miejscu należy pominąć fakt, iż Curtis był zwolennikiem biegania po szkole w bieliźnie, umalowanym różnokolorową farbą. Ot, kreatywność!
Mimo to wzrok szatyna odsunął się na moment od dolnych partii owej czerwonej kiecki i przeniósł na błękitnooką piękność. C.J. przez dłuższą chwilę stał oparty o ścianę Wielkiej Sali, próbując sobie przypomnieć imię znanej mu przecież twarzyczki jednej z uczennic Hogwartu. Jakiż był jego triumfalny uśmiech, gdy przypasował wreszcie obcobrzmiące wyrazy do drobnej w jego guście dziewczyny i odepchnął się lekko, ruszając w kierunku kasztanowłosej.
- Blanche Fleur, jakże miło cię widzieć w ten mroźny wieczór - uśmiechnął się nonszalancko, wymawiając imię Ślizgonki z przesadnym, francuskim akcentem. Język Gallów nigdy nie był dla niego dobry. Jego akcent raczej szedł w stronę Szkocji, skąd pochodziła Eulalie Curtis.

W jednej chwili przestała być zagubiona, a stała się żywym znakiem zapytania. Osobiście nie potrzebowała więcej, niż sekundy, żeby nazwać to, co teraz przed nią stanęło, przez co uśmiech zażenowania wpłynął mimowolnie na jej usta. Cieszyła się, że mimo wszystko jej policzki nie miały w zwyczaju rumienić się przy byle okazji czy zaskoczeniu, reagując jedynie na zimno i na… Zimno. Stąd teraz nic, poza szybszym biciem serca, nie zdradziło, że gdyby pojawiła się przed nią jakakolwiek inna osoba, zareagowałaby jakoś mniej gwałtownie.
- Ach, C.J. – powiedziała tylko. Niby wcześniej ze sobą nie rozmawiali, ale jakoś tak każde znało swoje imię. Wyprostowała jednak plecy, śmiało i ciekawie zerkając na jego twarz; ha, w końcu miała sposobność, bo przecież już dawno temu stwierdziła, że jej się podoba. No, nawet bardzo. – Mroźny czy nie, ważne, że weekendowy – stwierdziła, banalnie zdradzając się z zasadą wielbienia weekendów i długiego spania. Tak, jak nienawidziła skrzatów domowych, tak nie przeszkadzało jej, że to one dbają o to, żeby w nocy było jej ciepło w tyłek. Mrau. – Wystajesz tak tu ze specjalnej okazji, czy w ramach hobby zagradzasz mi drogę? – zapytała, odzyskując trochę fason. Po pierwszym szoku było dużo lepiej, kto wie, może pewnego dnia dojdzie do skrajnej normalności?

Łeżowo-łososiowo-kremowo-różowa, czy jakiego to koloru nie była sukienka panny Devonshire przyciągnęła wzrok Curtisa na tyle, że przez dłuższą chwilę lustrował ją wzrokiem, póki miał sposobność, stania w pewnej bezpiecznej odległości od Ślizgonki, po czym zrobił jeszcze jeden krok w jej stronę, zmniejszając tęże odległość do półtora łokcia, by móc lepiej przyjrzeć się twarzy piątoklasistki.
Gdyby nawet Blanche się zaczęła rumienić, C.J. nie odczytałby tego jako efektu działania jego osoby na dziewczynę. Jeśli chodzi o wyłapywanie takich drobnych znaków, to niestety nie był w tym najlepszy i nie zauważył w B.F. niczego nadzwyczajnego, pomijając oczywiście fakt, że cała wyróżniała się na tle tych wszystkich dziewcząt. W końcu podszedł do niej, a nie do innej, czy tak?
- Ty w tak pięknej kreacji, stojąca tuż przede mną - jakże miałbym nie skorzystać z takiej okazji? - spytał, wciąż się uśmiechając. Przyglądał się jej błękitnym tęczówkom, otulonym w delikatnie zarysowane migdały. Lekko zaróżowione usta, uginające się w uśmiechu, były dla C.J'a jedną z najwyższych wartości. Szczęście innych, ma się rozumieć. - Przyszedłem zapytać o twe samopoczucie. Jak się bawisz na balu? - spytał, siląc się na neutralny ton. Uwielbiał dziewczyny o ciemnych włosach, były dla niego niczym magnes. Ślizgonka? Co z tego, nie obchodziły go tradycyjne stosunki między domami, uważał je za bzdurę.

Gryfon zaśmiał się pod nosem i wzruszył ramionami. Taka już kolej rzeczy. Jego mało obchodziło to, kto z jakiego domu pochodzi. Ważne, by dało się z nimi wypić, spalić coś ciekawego i dobrze się bawić. No i dobrze, jeśli nikt nikogo nie wyda, wtedy było dobrze.
Zbyt przystojny i interesujący? Ahh, to my już z zapartym tchem czekamy na moment, kiedy panienka Devonshire zacznie dogłębnie poznawać panicza Curtisa.
- Nie mam zamiaru - zgodził się, z zadowoleniem rejestrując kolejne zmniejszenie się odległości między nimi, po czym sam zredukował ją do minimum, bezczelnie acz delikatnie ujmując jedną ręką dziewczynę w talii, drugą chwytając jej dłoń. - Pozwolisz?
Nie czekał na odpowiedź zbyt długo, robiąc krok w stronę środka parkietu. I niemal tak, jak w filmie, melodia zmieniła się na wolniejszą, trochę jakby rumba, może tango, może zwyczajny, dyskotekowy przytulaniec, C.J'a niezbyt to obchodziło. On chyba też uznał zasadę trzech sekund za bzdurną, nie spuszczając wzroku z oczu Blanche. - Mówiłem, że pięknie dziś wyglądasz? - spytał, lekko marszcząc brwi. Nie, nie starał się jej usilnie poderwać, to raczej nie była jego mocna strona, lecz wszyscy doskonale wiedzieli, że Curtis słynie ze szczerych wypowiedzi i niepodlizywania się innym. Jednak kto by się teraz nad tym zastanawiał, para znalazła się w centrum parkietu, płynnie przesuwając się z jednej figury w drugą.

Taak, niech jeszcze Blanche zgubi bucika, który otrzymała od Kota w butach, a później oboje uciekną, spuszczając się na włosach Ślizgonki przez okno zamku i uciekną do Zasiedmiogórogrodu. No i będą żyć długo i szczęśliwie. Jednak co do tego idealnego sparowania, to chyba tylko Devonshire to widziała. A bynajmniej C.J. nie zastanawiał się nad tym w tymże momencie. On chciał po prostu spędzić jakoś ciekawie wieczór. Albo przynajmniej ten jeden taniec. Kto wie, jak się potoczą ich dalsze losy? I nie, Blanche może być pewna, że Gryfon nie zaciągnie jej do bufetu. Jego dormitorium było kilka razy lepiej wyposażone, niż ten lichy bufet. W każdym bądź razie było w nim więcej alkoholu, niż tutaj. Hmm... Czy to dalej tak dobrana para? Ona myśląca o romantyczności i podniosłości chwili, on o rozrywce. Może jednak to było to?
- Nie - zaśmiał się C.J, kręcąc głową przecząco. - Ale mogłabyś opowiedzieć 'dziękuję, ty też wyglądasz nieźle w tym niecodziennym stroju'. Tak wiesz, z grzeczności - podpowiedział konspiracyjnym szeptem, a z jego twarzy nie schodził uśmiech.
Gdy palce Blanche zetknęły się ze skórą na karku chłopaka, przeszedł go lekki dreszcz, taki przyjemny. Zaskoczony swoją reakcją Gryfon, również nieco się w nią wtulił, nieznacznie do siebie przyciskając.

Gryfon uśmiechnął się i skinął głową w podziękowaniu, gdy usłyszał wymuszony komplement. Ładny z ładnym? Czy to nie sposób myślenia typowy dla mieszkańców Domu Węża? C.J. już kilka razy spotkał się z takim nastawieniem ze strony Ślizgonek właśnie. Czyżby to jakaś mania? Zresztą kogo to obchodzi...
Prawdę mówiąc, może okaże się to dziwne, czy wręcz zaskakujące, ale Curtis nawet nie pomyślał o tym, by spędzić z Devonshire kilka chwil sam na sam. Był przekonany o tym, że jest ona z kimś umówiona, że zajmie jej moment i pójdzie dalej. A tu proszę, takie coś. No cóż, panie Curtis, chyba musimy się bardziej postarać, jeśli chodzi o domyślność i odczytywanie sygnałów, wysyłanych nam przez płeć piękną, gdyż przez świat w ten sposób, nigdzie nigdy nie dotrzemy.
- Dobrze - odpowiedział automatycznie, zaskoczony bezpośrednością piętnastoletniej Ślizgonki. Pozwolił jej się poprowadzić w stronę wyjścia. Chwilę zajęło mu zrozumienie, co tu tak naprawdę się dzieje. No tak, jego urok osobisty tak na nią zadziałał, że ledwo ją objął, a już go wyciąga na ustronne miesjce? Taa, z pewnością... Chciałoby się.

E.J. wręcz przeciwnie – nigdy nie potrafiła odmówić sobie opuszczenia jakiegokolwiek szkolnego przyjęcia stąd też spokojnie mogła stwierdzić, że do tej pory wszystkie bale miała stuprocentowo zaliczone. Była aktywistką, lubiła być w centrum wydarzeń podobnie jak lubiła znać wszystkich i wszędzie. Dlatego też i dziś nie mogło jej tu zabraknąć. Zgodnie ze swoją mosiężną zasadą wiecznego spóźnialstwa musiała zjawić się w Wielkiej Sali aż pół godziny po ustalonym i tak intensywnie nagłaśnianym przez wiele tablic ogłoszeń czasie. Bożonarodzeniowy Bal miał być ukoronowaniem pierwszego półrocza nauki w Hogwarcie oraz bezwarunkową informacją, że zbliża się magiczny czas świąt i lada dzień wielu uczniów wyruszy do swych domów by obchodzić je w rodzinnym gronie.
Czarnowłosa szesnastolatka przekroczyła potężne, sędziwe drzwi równie ogromnego pomieszczenia, w którym odbywała się owa ważna uroczystość. Jak na tak oficjalną okazję przystało, miała na sobie elegancką, wieczorową sukienkę w kolorze niebywale anielskiego, pudrowego różu, który idealnie współgrał z ciemnymi włosami Krukonki. To tak jak gdyby elementy stroju od szyi w dół kamuflowały jej prawdziwą, diaboliczną naturę, a dzisiejsza fryzura dosadnie ją ukazywała, bowiem na głowie E.J. gościła gęsta sieć falowanych kosmyków, nieco zmierzwionych czyniąc jej prezencję zadziorną i niegrzeczną. Czarna wstążka tuż pod biustem znacznie go uwydatniała natomiast długość kreacji swój koniec odnajdywała nieopodal kolan dziewczyny. Oczywiście nie mogło zabraknąć i słynnych szpilek, które przecież tak bardzo lubiła i stanowiły nieodłączny element jej garderoby. Wystrój Wielkiej Sali także czynił ten dzień szczególnym – z jej szczytu prószyły drobne płatki śniegu w kształcie gwiazdek aczkolwiek nie były one chłodne ani chociażby nie niszczył fryzur, stanowiąc jedynie element dekoracyjny. Pomieszczenie mieniło się odcieniami błękitu, wszędzie ukazywały się wielkie choinki ozdobione kolorowymi bombkami i lampkami, a na stołach gościło wiele świątecznych smakołyków. Dlaczego więc E.J. była tu całkiem sama? Otóż, zasada numer dwa z nieco feministycznym wydźwiękiem głosiła, że potencjalny partner trzymałby ją na uwięzi nie pozwalając spędzić tego dnia z przyjaciółmi, więc… Zdecydowanie dogodniej jest przybyć samemu.
Rześkim, pewnym krokiem podeszła do jednego ze stołów by wypełnić odpowiednie naczynie ponczem, zapewne z domieszką wysokoprocentowego alkoholu, co było już wielką tradycją tutejszych uczniów. Wyuczonym gestem dłoni odgarnęła ciemne włosy na jedno z ramion tym samym odsłaniając pokaźny skrawek swojej szyi i pleców. Upiła niewielką ilość napoju z zaciekawieniem rozglądając się po przybyłych na bal.

E.J. nie tylko nie słyszała pomruków niezadowolenia, kiedy to Adam starał się przedrzeć przez rój czarodziei, lecz nie miała także bladego pojęcia, że ktoś stoi za jej plecami, a głośny, rockowy przebój jak i rozwrzeszczany tłum w żaden sposób temu nie sprzyjał. Właściwie, o dziwo, nawet podświadomie nie odczuła jego obecności. Będąc, co rusz potrącaną łokciami i innymi częściami ciała przez przypadkowych uczniów nie zwróciła na to większej uwagi. Dlatego też, gdy w oddali Wielkiej Sali ujrzała kilka znajomych, rozradowanych dziewcząt z tego samego roku jak i zarówno domu nieśmiało wykonujących taneczne ruchy na rozpoczęcie wspaniałego wieczoru, postanowiła udać się w ich kierunku, by zamienić kilka słów. Niestety, plany E.J. nieświadomie zostały pokrzyżowane przez Adama, który, jakby na to nie spojrzeć, zagrodził jej dalszą drogę.
Czarnowłosa odwróciła się gwałtownie z napojem w ręku, a po upływie zaledwie ułamków sekund przerażona gwałtownie wciągnęła pokaźną garstkę powietrza do płuc, obiwszy się o Gryfona i niemalże cudem unikając wylania ponczu na siebie czy na Adama. Ciecz niebezpiecznie otarła się o brzegi naczynia, a Ona odetchnęła z wielką ulgą. W końcu nie chcielibyśmy tutaj wielkiej plamy na garniturze czy sukience, prawda?
– Adam! Co Ty wyprawiasz? Nawet się nie przywitasz? Coś się stało? – natychmiast zasypała go setką pytań, ponieważ pierwsze, co najwyraźniej rzuciło jej się w oczy był wyraz twarzy Gryfona – zaniepokojony i zmartwiony. Skąd znała jego imię? Adam był kolegą C.J.’a, a więc jak mogłaby go nie znać?
– Niech zgadnę, nie bawisz się dobrze, prawda? Gdzieniegdzie słyszałam, że trzeci z kolei zespół jest całkiem niezły. – dodała entuzjastycznie, starając się go pocieszyć i nawet nie wiedziała, że gdzieś za rogiem może czyhać na nią poważne niebezpieczeństwo.

Niby, dlaczego miałaby traktować go jako intruza? Nie wiedziała o nim nic, prócz kilku podstawowych informacji: jak się nazywa, ile ma lat, w jakim domu się znalazł. Fakt, że jego ojciec w przypływie szaleństwa zabił aż czterech mugoli jak i to, że obecnie odsiaduje dany mu wyrok w najokrutniejszym, magicznym więzieniu nigdy do niej nie dotarł jasnym i czytelnym przekazem. Mimo wszystko, nawet gdyby było jej dane mieć tego świadomość nie mogłaby oceniać go przez ten przykry pryzmat. W końcu chłopak absolutnie nie był winny błędom popełnionym przez rodziciela i wcale nie oznaczało to, że w odległej przyszłości powieli jego zbrodnicze czyny. Oczywiście ukochany braciszek nie był tak wspaniałomyślny i nie poinformował jej o tym, co przez przypadek podsłyszał, a mianowicie o nadprzyrodzonej zdolności znajomego. Szkoda, ponieważ w tym momencie byłoby to bardzo przydatne oraz wiele by ułatwiło. Jeszcze to kiedyś z niego wyciśnie jak cytrynę!
Mimo że usilnie starała się rozluźnić atmosferę i sprawić by na twarzy chłopaka zagościły choć przebłyski uśmiechu – nastroju pożądanego podczas tak ogromnego balu, wciąż był zaniepokojony i w tym momencie była pewna swych spostrzeżeń, nie bazowała już tylko na tym, co podpowiadała jej intuicja. Kompletnie nie rozumiała tego, co właśnie miało miejsce aż do tego stopnia, że sama zaczęła się bać i rozglądać na prawo i lewo, co chwilę wracając pytającym spojrzeniem ciemnych oczu do twarzy Gryfona. Ewidentnie czegoś się obawiał jak gdyby w tłumie znajdywało się grono najpotężniejszych śmierciożerców dawnych czasów i lada moment miało zaatakować. Jednakże nie było ich tutaj, a szkoła wypełniona była po brzegi wspaniałymi, doświadczonymi czarodziejami. Więc? Na Merlina, o co chodzi?
– Nie, zaledwie od ostatnich wakacji. – nieświadomie, ponownie odgarnęła czarne kosmyki na jedno z ramion by uwidocznić niewielki tatuaż. – To była spontaniczna decyzja, wybryk niegrzecznej pannicy, która chce dokuczyć rodzicom. – dodała, uśmiechając się pogodnie. – Właściwie to dlaczego o niego pytasz? Coś z nim nie tak? – natychmiast zapytała, ponieważ pytanie to całkowicie wpasowywało się w indeks dziwnych wydarzeń ostatnich kilku minut.
– Nie zrozum mnie źle, ale… Odkąd się tu zjawiłeś zachowujesz się bardzo nieswojo jak gdyby coś Ci groziło. Czy mam rację? – ponownie utkwiła w nim zaciekawiony wzrok, lecz pytanie to wynikało bardziej z troski aniżeli dewocyjnego zainteresowania.