Magiczne Kino

Niepozorny budyneczek, obłożony dębowymi deskami, na wzór starych, drewnianych domów, znajduje się za Sowią Pocztą. Na szyldzie, wypisany złotym, ozdobnym pismem, wita każdego napis Magiczne Kino.
Na samo kino składa się niewielki hol, w którym oczekujący na seans mogą zasiąść przy drewnianym stoliku i przejrzeć albumy ze starymi zdjęciami lub poczytać jedną z niewielu książek, jakie udało się zgromadzić właścicielce, kasa oraz malutka sala kinowa, mogąca pomieścić nie więcej, niż dwadzieścia osób.



Ceny biletów:
- bilet ulgowy.................................. 3g 10s
- bilet normalny............................... 5g
- juniorzy i seniorzy......................... 2g 15s
- przedsprzedaż.............................. 3g 10s

Lloyd nie marzł aż tak bardzo. Ogólnie do zmarźluchów nie należał, ale wykorzystał też bardzo sprytną sztuczkę. W końcu głowę nosił nie jako element dekoracyjny, używał jej całkiem skutecznie. Rzucił na ubrania swoje i Angela zaklęcie chroniące przed chłodem, dzięki czemu ubranie wręcz ich trochę rozgrzewało. Wszystko jednak subtelnie, by Blanche nie zauważyła. Niech sobie trochę zmarznie, biedna pani prefekt.
Miejsce kina omiótł nie do końca przekonanym uśmiechem. Ponieważ jednak to on wpadł na ten jakże och i ach genialny pomysł, nie zamierzał się teraz rozmyślić. Wszedł do środka, zaraz za zmarzniętą Blanche (baaardzo mu było przykro), za nim podążał Angel.
Uiścił zapłatę i powiesił swój płaszcz na jednym z wieszaków. Prawie wszystkie były puste, najwyraźniej kino nie cieszyło się specjalnym powodzeniem. A może film był odstraszający?
- To co z tego? - odpowiedział pytaniem na jawny przytyk dziewczyny - Was tam w Slytherinie robią wszystkich na jedną miarę? To gratuluję indywidualizmu.
Dostrzegł jej niejakie zagubienie, zaraz sam zrozumiał. Nie wzięła pieniędzy. Ha, brawo panno Devonshire. Mimo wszystko jednak, Lloyd był kulturalnym człowiekiem. Nie zamierzał jej tego w żaden sposób wypominać, poniżej pasa się nie bije. Choć był pewien, że gdyby sytuacja wyglądała odwrotnie, Blanche nie posiadała by się z radości.
Po prostu dopłacił za dziewczynę mamrocząc, że w końcu sam ich tu przyprowadził. Potem wskazał gestem na wejście do sali kinowej. Usadowił się wygodnie, zaraz też pojawiły się pierwsze napisy, potem dziwny koleś z karabinem pod płaszczem. Oglądał z ironicznym uśmiechem.
- Ale te panienki są irytujące - mruknął do pozostałej dwójki w pewnej chwili, choć miał wcześniej ambitne założenie, że cała trójka będzie milczeć i oszczędzi mu to kontaktu ze Ślizgonką.

To Angel, w przeciwieństwie do Blanche, posiadał przy sobie jedynie pieniądze. Różdżka została gdzieś w dormitorium, przygnieciona zapewne tonami ciuchów, które w iście artystycznym nieładzie walały się po całej sypialni chłopców z szóstej klasy. Przedświąteczne porządki musiały być zrobione, szczególnie, że szafy i kufry otwierane były przez tych Ślizgonów tylko wtedy, gdy było to potrzebne. Był więc niewymownie wdzięczny Lojdowi za rzucenie zaklęcia chroniącego. Ach, prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie!
Nie wtrącał się ani słowem w przyjemną pogawędkę pozostałej dwójki. Mógł zatem bez problemu zorientować się, że wypad na The Human Centipede w ostateczności nie zachwycił żadnego z nich. Plakat, prezentujący się przy kasie, odstraszyłby każdego, kto tylko pojawiłby się w kinie. Wszak nie wiadomo, czy aby na pewno przedstawia tylko zapowiedź filmu, czy może coś, co personel robi z nieuprzejmymi, nachalnymi, namolnymi klientami.
Mamrotanie Lojda Angel zbył tylko machnięciem ręki i po chwili w kieszeni spodni Puchona znajdowała się odliczona suma za bilet, który jeszcze chwilę wcześniej zafundował mu Ashton. Angel nie lubił pożyczać pieniędzy od nikogo. Prawdę powiedziawszy, trochę go to krępowało, wszak pochodził z majętnej, naprawdę majętnej rodziny!
Film był fatalny. To pierwsza myśl, zaraz po kilkunastu początkowych minutach oglądania, jaka przyszła Rackharrowowi do głowy.
- Ty się postaw na ich miejscu, stary. – Nachylił się do kumpla w taki sposób, by ich Blaszka nie słyszała. – Już dawno miałbyś pełne gacie.
Zagryzł wargę i skrzywił się, gdy umazana krwią łapa, jak jej tam było, Lindsay chyba, w popłochu szukała klucza. Ech, jak można być takim idiotą i wyrzucać jedyną nadzieję ratunku, gdziekolwiek, by się plątała po podłodze? Pokręcił z dezaprobatą głową. Te mugolskie laski są tak straszliwie nierozgarnięte i bezmózgie. Gdyby rzecz miała miejsce w czarodziejskiej społeczności, do tak fatalnego błędu na pewno by nie doszło. Inna sprawa, że cała trójka więźniów już dawno połączona byłaby w piękną ludzką stonogę.

Lojd wpatrywał się w ekran, walcząc o zachowanie kamiennego wyrazu twarzy. I choć zazwyczaj nie miał z tym żadnego problemu, teraz wyraźnie przegrywał, a odraza i niechęć malowały się subtelnie na jego dość szlachetnej twarzy. Naprawdę nie lubił przesadnego naturalizmu, nie lubił go chyba w ogóle. Patrzył jak jedna dziewczyna toczy z ust biały płyn i już to wywołało w nim odrazę. A dalej wcale nie było lepiej.
- Przynajmniej ten Japończyk jest śmieszny - stwierdził przesadnie lekkim tonem, usiłując robić dobrą minę do złej gry.
Na uwagę Angela zawahał się na moment, po czym pokręcił głową. Niee, on był drapieżnikiem, nie zwierzyną łowną. Ale o tym siedząca obok grupka ślizgonów wiedzieć nie mogła. Kumple to kumple, bez oporów dzielił się z prefektem naczelnym wszystkim, co dotyczyło jego jako człowieka. Ale swoje drugie życie zachowywał na razie w tajemnicy, jakby czekając na bardziej odpowiedni moment. W nieskończoność z pewnością nie da rady tego odwlekać.
- Ta, urocza z naszej trójki byłaby stonoga. Jakby co, zamawiam dla siebie przód - zażartował, na moment odklejając wzrok od ekranu, zdecydowanie nie bez ulgi.
Spojrzał z powrotem dopiero na uwagę Blanche. No tak, panienka była idiotką. Zamiast uciec do ludzi i kogoś zawiadomić... Albo chociaż ratować się samej, w końcu tak miała większe szanse... Pokręcił głową z dezaprobatą.
- To tylko mugole - mruknął wreszcie dość cicho - Czego się spodziewacie? Najwyraźniej lubią oglądać o filmy z przygłupimi panienkami w rolach głównych. Żeby to jeszcze ładne było... - dodał z niezadowoleniem, bo żadna z aktorek mu się nie podobała.
W następnej chwili aż syknął, bo pokazali scenę wyrywania zębów i rozcinania tyłka. Zadrgały mu mięśnie twarzy. Pierwszy raz też, patrząc na surowe mięso, czuł odrazę. Ot jak to potrafią pokazać ludzie z dalekiej Hameryki.
- Niesmaczne - stwierdził z niezadowoleniem - No to panienki nam nie przeżyją. Powyrywał im zęby, na pewno nie uda im się uciec...
Wiedział że to niby o niczym nie świadczyło, ale taki schemat zauważył już dawno. Jeśli uczynią kogoś niezdolnego do normalnego funkcjonowania w społeczeństwie, to ta osoba prędzej czy później ginęła. Przynajmniej z reguły.

Mocne, żelazne nerwy z reguły były chlubą Angela. Z reguły, ponieważ obecne jedyne, o czym marzył to wybiegnięciu z sali kinowej i udaniu się czym prędzej do kibla. Odkąd dziewczyna znalazła się w basenie, wiedział że losy jej oraz dwójki pozostałych więźniów były przesądzone. Już od tego momentu szykował się na poderwanie się z fotela i dyskretne wyjście na zewnątrz budynku. Akurat najmniejszym problemem była strata kasy. Tu chodziło o jego zdrowie i psychikę! Horrory - owszem, fajna rzecz, ale tego filmu pod tą kategorie za cholerę nie można było podpiąć. Horror ma przerażać, ma budzić strach, a nie obrzydzenie i wymioty. Ślizgon musiał się poddać. Magia kina wygrała.
- Mugole zwykle nie maja gustu, nie zapominaj o tym - zauważył równie beztroskim tonem, przeczesując palcami hebanowe włosy - Eem, ale żeby aż tak?
Siedział i uparcie wpatrywał się w ekran. Siedział i powtarzał sobie, ze się nie ruszy z miejsca, choćby Szalony Niemiec obdzierał całą trójkę żywcem ze skóry. To przecież tylko film, oni nie robią tym ludziom niczego poważnego! Ale nie. Wyrywane zęby i dobieranie się do tyłka Japońca to była przesada.
Pokręcił z niedowierzaniem głową, po czym wstał, uciszając Blanche i Lloyda gestem ręki. Niech nic nie mówią, on naprawdę nie wytrzyma ani minuty dłużej. Wyszedł z sali, nie obejrzawszy się przy tym na ekran. Tylko paskudne odgłosy brzęczących narzędzi podpowiadały mu, co może się właśnie rozgrywać na planie filmu.

Lojd oglądając to coś, walczył ze sobą cały czas. No nie no, ludzie, przecież nagrywanie czegoś takiego jest po prostu poniżej jakiegoś poziomu. Sam nie wiedział, co bardziej w nim wrzeszczy. Kultura? Wychowanie? Dobry smak? Zmysł estetyczny? Dzieło holenderskiego reżysera godziło straszliwie we wszystko, czym panicz Ashton chlubił się na co dzień, pozostawiając po sobie jedynie poskręcane nerwy i gorzki smak w ustach. Co za prostactwo.
Kiedy jednak zdecydował się wyjść, Angel podniósł się z fotela. Lloyd posłał za nim pełne zawodu spojrzenie. W jego oczach umarła momentalnie cała nadzieja. Nie mógł przecież zostawić tutaj Blansz. Nie tylko dlatego, że była dziewczyną, choć to także kuło jego miłość własną. Przypałętała się przecież przypadkiem, osobiście jej wmawiał, że nie spodoba jej się film. Nie można więc było dopuścić do sytuacji, że ona zostaje sama na placu boju, podczas gdy oni idą ratować swoje zdrowie psychiczne.
Został więc, choć starał się jak najmniej uwagi poświęcać filmowi. Starał się zająć myśli czymś innym, na przykład panią pielęgniarką którą z przyjemnością by teraz odwiedził, może by mu dała coś na mdłości... Albo jak cudownie byłoby pobiegać po lesie, zapolować na jakieś zwierze. Ale nie rozrywać go w tak bestialski sposób, tylko zwyczajnie zjeść, nie oglądając się. Patrzył na ostateczną stonogę, kiedy szalony Niemiec skończył swoje dzieło i wykrzywił się ze wstrętem.
- Ludzie to dopiero bestie są - prychnął - Weeeź, coraz bardziej rozumiem tą całą antymugolską propagandę. Jeśli bawi ich oglądanie takich scen, to serio są zdrowo poryci...
Nie patrzył na Blanche, starał się w ogóle za dużo nie rozglądać.

No jasne, tak to już było na tym świecie. Pełen syfu i wszelkich innych brudów. Ludzie w końcu sami go tak urządzili, nie ma więc co odwracać spojrzenia. Niewielu było takich, których stać na założenie białych rękawiczek i utrzymywanie nieskazitelności. Tyle, że Lloyd akurat się do nich zaliczał. Tak go wychowano, w takim kręgu obracał się od małego. Najwybitniejsze rodziny, krew najbardziej czysta z czystych, pełna klasa i intrygi snute w rozświetlonych kątach, wśród miłych uśmiechów i przyjaznej atmosfery. Może i jesteśmy skurwysyny, ale przecież nie trzeba mówić wprost o czymś, co i tak wiedzą wszyscy zainteresowani. Kontynuujmy więc swoją piękną grę, przecież w ten sposób wszystkim jest dużo przyjemniej. Niech chamy zajmują się wydłubywaniem brudu spod paznokci, my mamy swoje nienagannie utrzymane, śnieżnobiałe rękawiczki.
- No - przyznał trochę nieprzytomnie, po czym przeanalizował jeszcze raz to, co usłyszał - Poćwiczyłbym sobie cruciatusa na tym Niemiaszku, słowo daję.
Film powoli zbliżał się już do końca. Patrzył na dziewczynę, której nie przyjął się przeszczep, na wargach już zupełnie otwarcie czaiło mu się obrzydzenie. Zwyczajnie osiągnął taki etap, że zrobiło mu się wszystko jedno. Patrzył na te świństwa, jakby ich nie widział. Gdy Japończyk podciął sobie gardło, nawet roześmiał się gardłowo. Widział w nich teraz tylko bryły mięsa, tylko trochę źle sprawione. Nie ma to jak sadyzm.
- No paatrz, mięsko nie współpracuje - mruknął z nieco histerycznym rozbawieniem - Jak oni mogą robić doktorkowi taki zawód...?
Rozparł się w fotelu, czekając na koniec. Już nie zastanawiał się nad tym, co widzi, chciał tylko by się skończyło i to skończyło się już.

Angel miał kilka wyjść z sytuacji, w której obecnie się znajdował. Po pierwsze mógł z powrotem wrócić na salę kinową, oznajmiając znajomym, że wyszedł pod silnym przymusem potrzeb fizjologicznych. Inną sprawą było to, że nie pojawiał się od ponad pół godziny. Przecież mógł mieć problemy ze znalezieniem kibla albo został zagadany przez niezbyt urodziwą, lecz i tak o niebo lepszą od aktorek grających w tym obrzydliwym filmie, kasjerkę. Mógł także zostać w holu i kontemplować dziury w suficie tudzież stare, poobdzierane plakaty, które prezentowały się niekoniecznie pięknie na ścianach wytapetowanych tapetą w stylu retro. Istniała także opcja rozpoczęcia niezbyt inteligentnej konwersacji ze wspomnianą wcześniej kasjerką. Anioł z chęcią podjąłby się próby odszukania we wnętrzu młodej kobiety jakichkolwiek cech, które wskazywałyby, że jest osobą w ogóle wartą zachodu. Ostatnią, najbardziej kusząca propozycją było wyjście na zewnątrz budynku i tak zaczekanie na Blachę oraz Lojda.
I wyszedł. Fakt, że zaraz potem zaczął cholernie żałować swojej decyzji był mało istotny. Wiatr rozwiewał zalegający na dachach i ulicy śnieg, tworząc przy tym scenerię niczym z Dzikiego Zachodu. Tyle że tam świeciło upalne słońce, a wietrzysko rozwiewało rozgrzany do niemożliwie wysokich temperatur piasek. I nawet w cieniu było gorąco. Ślizgon potrząsnął głową. Marzenia marzeniami, one i tak go nie rozgrzeją. Szczególnie po tak odrażającym filmie. A zaraz mają się udać na końcówkę Balu Bożonarodzeniowego. Powodzenia. Jeśli żadne z nich się nie porzyga, widząc te wspaniałe mięsne potrawy, wszyscy będą mogli okrzyknąć ich prawdziwymi herosami. Przynajmniej Blanche i Lloyda. Rackharrow wolał się wycofać, jeszcze ktoś by się dowiedział, że wymiękł, bo jego zmysł estetyczny i nader wysoka kultura zaczęły w nim krzyczeć i błyszczeć oślepiająco czerwonym światełkiem.
Pogrzebał skostniałymi palcami w kieszeni spodni, by po chwili wyciągnąć z nich paczkę papierosów i pogniecione niemiłosiernie pudełko zapałek. Wyjął jednego szluga i trzęsącymi się rękoma zapalił papierosa. A cholera wszystkich, niech widzą, że Pan Prefekt Naczelny pali, niczym smok. Potem i tak się wszystkiego wyprze. Na tak siarczystym mrozie każdy z ust wypuszcza gęstą parę. To wcale nie był dym!

Kiedy dziewczyna zasłoniła mu oczy, miał ochotę błogosławić ją na wszystkie znane i jeszcze nie znane sposoby. Nawet chwilowo zapomniał, że w zasadzie to za sobą nie przepadają. Trochę jednak urosła w jego oczach dzięki temu, że nie krzywiła się okropnie i nie wyła pod sufit, jakie to obrzydliwe sceny każe się jej oglądać. W zasadzie czegoś takiego się właśnie spodziewał.
- No wiesz co, zasłaniasz mi najciekawsze momenty! - zaprotestował, zrobił to jednak takim tonem, że o jakimkolwiek prawdziwym oburzeniu nie mogło być mowy.
Wyplątał się jednak spod jej palców, akurat by zobaczyć końcową scenę. Faktycznie, panienka nie miała zbyt wesoło. Pewnie długo się umiera w ten sposób, no ale co tam, lepiej ona niż on. Podniósł się z fotela leniwie, kiedy ponownie zapaliło się światło na sali, zerknął na Blanche. Uśmiechnął się i pierwszy raz zrobił to bez jakiejkolwiek ironii czy złośliwości.
- Wytrzymałaś do końca, no nie mogę. Szalona baba jesteś.
Ruszył do wyjścia, chcąc w miarę szybko odnaleźć Angela. Wyszedł dobry kawał filmu temu, więc wszystko mogło się z nim przez ten czas wydarzyć. Lojd miał tylko nadzieję, że nie zagadywał do tej niespecjalnie interesującej kasjerki, ale najwyraźniej jednak nie. Potem trochę pożałował bo ostatecznie musiał kumpla szukać, co najłatwiejsze było przez zapytanie wyżej wspomnianej. Owszem, widziała chłopaka. Wyszedł.
- Chyba wracamy sami do szkoły... - mruknął w stronę Blanche, a potem ubrał się dokładnie i wyjrzał przez drzwi. Na widok Angela roześmiał się, ni to wesoło, ni z niedowierzaniem.
- Stary, ty chcesz zamarznąć i żebym miał Cię potem na sumieniu? - westchnął, podchodząc szybko i rzucając wykorzystywane już wcześniej zaklęcie rozgrzewające - Przypominam Ci, moje sumienie nie pracuje tak jak trzeba. Totalne upośledzenie. Czasami mam wrażenie, że w ogóle go nie posiadam. Więc pilnuj się trochę, bo jedyne co w ten sposób możesz osiągnąć, to zapalenie płuc. A przed nami przecież odlotowa impreza...

Ćmiąc papierosa i obserwując nocne niebo, Angel nawet nie zauważył, kiedy kino zaczęli powoli opuszczać widzowie tego nieszczęsnego seansu. Dopiero, gdy trójka dziewcząt, zbyt głośno komentująca całą fabułę filmu, przeszła mu przed nosem, stwierdził że zaraz natknie się na Blanche i Lloyda, którzy z pewnością zaczną mu wytykać jego brak męskości i wyłażenie w trakcie seansu. Bo to brak poszanowania wartości pieniądza, bla, bla, bla...
Uśmiechną się pod nosem, w momencie kiedy tuż obok niego kolejny widz zaczął barwnie wymiotować. Widać, nie tylko Angel został tak bardzo poszkodowany przez los.
- Ty sobie uważaj, koleś, okej? Mnie tu widok pięknych gwiazd rozgrzewa od środka, więc nie ma się czym martwić – rzucił lekko, prawie wcale nie zgrzytając zębami z zimna – I imprezą też się nie martw. Tak szybko zapalenie płuc mnie nie złapie. A nawet jeśli, Skrzydło Szpitalne stoi otworem – dodał ze znaczącym błyskiem w oku. Wszak wszyscy wiedzieli, że pielęgniarka to urodziwa kobieta. Tylko ze względu na nią odwiedzanie Szpitalniaka było czystą przyjemnością.
Skinieniem głowy podziękował Puchonowi za ponowne rzucenie zaklęcia chroniącego przed zimnem, po czym wcisnął głęboko ręce do kieszeni spodni. Zaklęcia zaklęciami, lecz to był i tak najlepszy sposób na rozgrzanie dłoni i nie doprowadzenie do ich amputacji.
- Dobra, zasuwamy do zamku, bo nam Blanche Fleur zmieni się w lodowy kwiat – zauważył, widząc że Ślizgonka także zaczyna dzwonić zębami.
Ruszyli więc raźnym krokiem w stronę zamku, a Lloyd zaczął mu streszczać resztę filmu. Nieudany eksperyment, jeszcze więcej krwi i wcale nie szczęśliwe zakończenie. Rackharrow wcale nie żałował, że opuścił kumpla w potrzebie.
Dotarłszy do holu głównego, Blacha już wyglądała jak lodowy sopel, więc Lloyd i Angel stwierdzili, że nie ma sensu ciągnąc jej jeszcze do lochów po alkohol. Poszli więc po niego sami, a Blanche polazła tylko sobie znanymi drogami.