Kuchnia

Żeby było śmieszniej, Blanche Fleur też raczej oczekiwała, że nikt jej nie przyłapie akurat w tym miejscu. Bo to właśnie kuchnia była najrzadziej przez nią uczęszczanym pomieszczeniem, już szczególnie w ostatnich czasach. W dziwny sposób wydawało jej się, że nakrycie kogoś przy jedzeniu jest w pewien sposób krępujące i zawstydzające co najmniej. A tu się okazało, że to nie ona będzie nakryta, a odwrotnie, ona nakryje kogoś.
Cichym, niemal skradającym się krokiem panna Devonshire znalazła się w kuchni. Minę miała zaciętą, ręce założone na piersi. W nozdrza uderzył jej zapach smakowitych potraw, unoszący się tu niemal zawsze, chociaż Ślizgonka nie potrafiła sprecyzować, dlaczego. Zaburczało jej w brzuchu, ale tylko zacisnęła mocniej dłonie i przeszła dalej. Chciała tylko popatrzeć, co robią skrzaty domowe, których tak nienawidziła i które ją brzydziły co prawda, ale nigdy nie jest za późno na zmianę swoich poglądów, nie?
Dopiero pokonawszy kilka kroków zauważyła Kaitlyn i w pierwszym odruchu chciała odwrócić się i odejść, gdyby nie fakt, że jej zachowanie wyglądało dość znajomo. Nie, żeby Blanche kiedykolwiek weszła do kuchni i zaczęła się tak bezczelnie obżerać, no, może w pierwszej czy tam drugiej klasie, kiedy odkryła to miejsce. Ale wtedy była stuprocentowo chuda i nie miała takich problemów z wagą, jak teraz.
Stała tak więc, mimowolnie bezczelnie się gapiąc na jedzącą de Geneville i rozmyślając o swojej diecie. Jakkolwiek dziwnie by to nie brzmiało.

Ślizgonka drgnęła słysząc te słowa, po czym wykrzywiła lekko usta. To, że się spotkały w kuchni wcale nie znaczyło, że są teraz jakimiś przyjaciółkami czy czymś. Bynajmniej Blanche z de Geneville’ów nadal lubiła tylko Blake’a i nie miała zamiaru tego zmieniać przez głupi zbieg okoliczności.
- Nie przeszkadzaj sobie – odparła tylko, robiąc kilka kroków w głąb kuchni i perfidnie ignorując obskakujące ją skrzaty, uważając tylko, żeby żaden z nich jej nie dotknął. Wróciła z jogurtem, banalnym jogurtem, do tego naturalnym, bez żadnych dodatków i usiadła naprzeciwko wciąż jedzącej Kaitlyn. O dziwo, uwadze młodszej z dziewczyn wcale nie umknął fakt, że sylwetka tamtej była prawie idealna, wręcz przeciwnie. To pierwsze, na co zwróciła uwagę i przez co jej oczy nieco się zwęziły.
- Zawsze tyle jesz? – zapytała nieoczekiwanie neutralnym tonem; właściwie sprawiała wrażenie złej, jeśli nie wściekłej, ale jej głos w ogóle tego nie zdradzał. Położyła jogurt przed sobą i przez chwilę bawiła się nim, przekładając go z ręki do ręki i pozornie czytając etykietę. Pod wpływem wszystkich tych potraw, którymi raczyła się Kaitlyn jej żołądek skręcał się z głodu, ale ignorowała to na tyle, na ile była w stanie.
W końcu Blanche zwróciła swoje duże, intensywnie niebieskie oczy na koleżankę, na siłę szukając jakichś wad w jej budowie, chociażby po to, żeby poczuć się lepiej. Bo w tym momencie zupełnie odechciało jej się jeść i gdyby nie to nieustające burczenie w brzuchu pewnie już dawno poszłaby w długą z tego „strasznego miejsca”, zamiast spoufalać się z ludźmi, których dawno spisała na straty i unikała, żeby nie szarpać sobie za bardzo nerwów.

Dla brunetki rozmowa zeszła na dalszy plan już całkowicie. Sama też nie miała zamiaru ruszyć się z miejsca, bo w jakiś dziwny sposób patrzenie, jak Kaitlyn pochłania – bo zjada to zbyt delikatnie powiedziane – to całe jedzenie, sprawiało, że sama czuła się w pewnym sensie mniej głodna. Dopiero, kiedy zdała sobie sprawę, że patrzy chyba zbyt namolnie, speszyła się nieco, poprawiła związane w kitkę włosy i przeniosła spojrzenie na ten swój jogurt, znów zamiast go zjeść, zaczynając się nim bawić. Przeciąganie chwili, w której go otworzy, było dla Blanche o wiele lepsze, niż faktyczne otworzenie go w tym momencie i zjedzenie.
- O to się nie martw – machnęła lekko ręką. Ciętość języka w kuchni przechodziła jej prawie całkowicie; pewnie dlatego, że czuła się nieco przytłoczona i niepewna. – I tak nie jestem głodna – stwierdziła lekceważąco, ale trochę nerwowo.
Zerknęła na przewijające się czasami w zasięgu ich wzroku grupki skrzatów i wzdrygnęła się delikatnie. Były jeszcze brzydsze od tej jej sowy. Wierzyć jej się nie chciało, że tak brzydkie stworzenia mogą robić coś, co pachnie tak ładnie.
- Myślisz, że one tego wszystkiego dotykają tymi swoimi brudnymi łapami? – zapytała konspiracyjnie, wskazując na przygotowane dla Kaitlyn jedzenie. I nie dlatego, że w jakiś sposób ją to interesowało, po prostu próbowała sobie wszystko obrzydzić tak, żeby przestała mieć ochotę na zrobienie tego, co właśnie w tym momencie robiła starsza Ślizgonka. A to, że była dla niej zbyt miła, co pewnie za jakiś czas wjedzie jej ostro na ambicje, zepchnęła na razie na dalszy plan.

Dobrze, że żadna z nich nie miała ochoty na jakąś ambitniejsza rozmowę. Tak, pochłaniała jedzenie. wolała jednak myśleć że to przez to, że jest tak potwornie głodna, a nie, że chce poczuć znowu mdłości. Już nawet nie pamiętała dokładnie kiedy to wszystko się zaczęło. Chyba że zwyczajnie po prostu nie chciała pamiętac, co jednak na jedno wychodziło.
- Widze własnie. - powiedziała nieco złośliwie kiedy napotkała nachalny wzrok kolezanki z domu. Poza tym ten jogurt. To nie mozliwe żeby Blanche przyszła do kuchni dla rozrywki. Musiała być głodna bo do tego wszystkiego Kaitlyn słyszała burczenie w jej brzuchu. A mimo wszytko nic nie jadła. Zastanawiając się nad tym podazyła wzrokiem za młodsza slizgonką. Kiedy wspomniała o skrzatach które mogły dotykac tego co wsadzała sobie właśnie do buzi zemdliło ją. Z tym że nadal nie była pewna czy to od jedzenia czy od wizji tych małych łapek w jedzeniu które jadła.
- Mam nadzieje, że nie. - mruknęła nie spuszczając wzroku z skrzatów które biegały po kuchni jak mrówki po mrowisku. Brawa dla panny Devonshire. Właśnie skłoniła Kaitlyn do całkowitego rzucenia jedzenia. A przynajmniej tego co serwują w Hogwarcie. - Nie dobrze mi się zrobiło od tej wizji. - powiedziała odsuwając od siebie wszystkie talerze. W sumie była zła na młodsza ślizgonkę. Czuła, że jeszcze by troche zmiesciła a dzięki niej już nie była w stanie przełknąc nawet kęsa. Wzięła szklankę z wodą i napiła się trochę.
- Trzymając go w rękach nie sprawisz że zniknie. - powiedziała wskazując głowa znaczaco na jogurt dziewczyny. Chciała ją skłonić do jedzenia. chciała żeby się okazało, że nie tylko ona jest taka nienormalna w tej szkole. A może po prostu chciała żeby figura młodszej nie była taka dobra. Może wtedy zaczęłaby panowac nad głodem. W głebi duszy wiedziała jednak, że to nie ma nic wspólnego z żadnym z uczniów Hogwartu. W takich sprawach jednak była naiwna.

Pewnie były dość śmieszne, tak siedząc naprzeciwko siebie, jedna obstawiona różnymi daniami, druga kurczowo ściskająca kubek jogurtu; obie zazdroszcząc sobie sylwetki i tego, co jedna może, a druga nie. Gdyby Blanche potrafiła spojrzeć na sytuację obiektywnie, albo chociaż z boku, pewnie niechybnie parsknęłaby szczerym śmiechem. W końcu ludzie mieli tyle problemów, a główne rozterki życiowe tych dwóch wydawały się krążyć wokół zewnętrznej aparycji i problemach z jej utrzymaniem.
- Oj nie, pewnie mają jakieś rękawiczki albo coś – spróbowała wycofać jakoś swoje słowa, nagle widocznie się denerwując. Nie miała nic do faktu, że Kaitlyn sobie siedzi i je niewyobrażalnie wiele, dopóki mogła siedzieć obok niej i się temu spokojnie przyglądać. Czuła się wtedy w pewnym sensie tak, jakby jadły razem, co wydawało jej się tak normalne i naturalne, jak nic innego. Na pewno o wiele bardziej, niż jedzenie samotnie, albo wtedy, kiedy ta druga osoba robi to, co w właśnie w tej chwili ona, a mianowicie siedzi i się gapi.
- Zjem, zjem – powiedziała wolno, obdarzając kubeczek kolejnym, dość specyficznym spojrzeniem. Znów podniosła oczy na de Geneville i zmarszczyła lekko brwi. – Ale tak poważnie, nie powinni im chyba powierzać kuchni, nie? A jak mają jakąś wściekliznę, przenoszą smoczą ospę albo inne pierdoły? Poza tym to wyzysk, bo z tego, co wiem, to im nie płacą. – Nie, żeby ją interesowały prawa skrzatów domowych, ich płaca czy jakieś takie szczegóły, ale na pewno żaden mugol nie chciałby, żeby jedzenie przygotowywał im pies albo inne zwierzę domowe, nie? Blanche też nie chciała, żeby robiły to skrzaty, chociaż na posiłkach z resztą szkoły nie pojawiała się już od dłuższego czasu.

Dziewczyna zaśmiała się krótko i dźwięcznie. Teraz już nawet nie próbowała udawać negatywnie nastawionej do Kaitlyn, bo nawet nie wiedziała, dlaczego jej nie lubi, a przynajmniej nie mogła sobie tego w tym momencie przypomnieć. No, skoro dało się jednak normalnie pogadać – o ile można to nazwać normalną rozmową – to właściwie było jej teraz obojętne, czy mijają się na korytarzu, czy nie (bo wcześniej niby nie było, a co). Nadal jednak uważała, że te tlenione blond włosy są straszne, ale nie zamierzała o tym wspominać.
- No dobra, dobra, przestaje – stwierdziła, tłumiąc cisnący się na usta, lekko złośliwy uśmiech. Co prawda właśnie obrzydziła koleżance jedzenie, ale obrzydziła je też sobie i to o wiele skuteczniej, przez co samopoczucie podskoczyło jej o dobrych kilka poziomów. I grunt, żeby to teraz jakoś podtrzymać. Na przykład iść poćwiczyć.
Pokrzepiona tą myślą Blanche wstała i rozejrzała się z wyższością po kuchni. Już żaden kurczak jej nie groził, żadne drugie danie, żaden ser, makaron i tak dalej i tak dalej. Wręcz przeciwnie, miała wrażenie, że jedzenie od niej ucieka, a ona musi mu w tym pomóc. Czyli iść ćwiczyć i spalić cały ten tłuszcz, którego nabawiła się w przerwie świątecznej, skutecznie niszcząc w sobie zwykle niewyczerpalne pokłady dobrego humoru.
- To jedz sobie na zdrowie – uśmiechnęła się i przeskoczyła przez ławkę, na której siedziała, udając się prosto do wyjścia maszerując w sposób przypominający triumfalny pochód. – Na razie! – Odwróciła się jeszcze na chwilę i już zniknęła. A jogurt, który dostarczył jej tyle rozrywki w krótkich przerwach w rozmowie stał na swoim miejscu, naprzeciwko Kaitlyn.