Taras

Ot, kolejny, nikomu na nic nie potrzebny kawałek pustej przestrzeni, otoczony barierką. Umieszczony jest on tuż nad jeziorem. Po jego lewej i prawej stronie zwisają kamienne misy, w których wieczorami płonie ogień. Stoją tu także dwie, dość niskie, kamienne ławki.

Rose potrzebowała odpocząć. Od wszystkiego. Święta właściwie już minęły. Teraz czekać już było tylko Sylwestra i Nowego Roku, a potem można było wrócić do tego całego szkolnego rozgardiaszu i spróbować zapomnieć. Kiedy tylko zdała sobie sprawę z tego, jak wielkim błędem było pozostanie w zamku chciała się z niego wynieść. Ale potem uznała, że to byłoby tchórzostwo. Z drugiej strony, nie chciała, żeby Malfoy myślał, iż została tutaj z jego powodu. Co to, to nie! Było wręcz przeciwnie! Była pewna, że on wyjedzie. Tak zwyczajnie pewna. Ale kiedy szkoła opustoszała, a ona ujrzała go na wigilijnej kolacji, zrozumiała swój błąd. Pojęła, że od samego początku podświadomie wiedziała, że on zostanie. Przecież nigdy nie chciał wyjeżdżać do domu na święta. Przecież tak często widywała go pod tą wierzbą. Tak często podsłuchiwała, gdy mówił do samego siebie; narzekał na rodziców, na Boże Narodzenie i cały cyrk z nim związany. I kiedy nad tym tylko pomyślała, zrozumiała, że od początku wiedziała, że on tu zostania. I podświadomie chciała się z nim widywać. Wcale nie chciała wyjeżdżać i zapominać. A ta świadomość sprawiła, że czuła się wyjątkowo źle. Szczególnie dlatego, że była pewna, iż on nie odbiera tego w ten sam sposób. Była pewna, że to wszystko jest tylko grą. Że ona zaczyna się zadurzać, a on to wykorzysta. I postanowiła coś z tym zrobić, ale póki co nie miała konkretnego pomysłu co...
Siedziała na ławce i popijała Piwo Kremowe, które wyniosła z kuchni. W jej torbie spoczywał prawdziwy alkohol, ale wolała go zostawić na później. Ostatnio zdecydowanie zbyt wiele piła, ale nie czyniła sobie z tego powodu wymówek - w końcu przechodziła trudne chwile, czyż nie? Tak, czy siak, siedziała i piła. I z każdą chwilą coraz bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że jest skończoną kretynką, a Malfoy miał co do niej rację. Co gorsza, była pewna, że Albus słusznie na nią naskoczył. Że powinna była go posłuchać i odejść wraz z nim, a nie zostawać ze Scorpiusem...

Problem Rose polegał na tym, że osoba, która do tej pory znajdowała się na samym szczycie jej największych wrogów, niespodziewanie spadła z tej pozycji i uplasowała się o wiele niżej. Z punktu widzenia Róży o wiele za nisko. I kiedy w zamku było tak niewiele osób, a persona, której chciało się uniknąć za wszelką cenę, należała do tego samego domu, co ty to ciężko było zwyczajnie uniknąć spotkania. I wpadało się na siebie w najmniej odpowiednich momentach.
Weasley także do tej pory wiodła życie równie mało skomplikowane, co i jego. Może nie myślała o tym, kogo przelecieć, ale zajmowała się wyłącznie nauką, imprezami, odejmowaniem punktów i uwodzeniem chłopców. Nie musiała myśleć o tym, że całkiem przypadkiem w którymś momencie zapała do jednego z nich silniejszym uczuciem. Przede wszystkim dlatego, że do tej pory wydawało jej się, iż nie wierzy w miłość, a ta omija ją szerokim łukiem, nie uważając, by było właściwym dotykać kogoś takiego, jak Rose. A jednak amor bywa złośliwy, a sama miłość niezwykle ślepa. Co prawda nie miała jeszcze pewności, że to, co czuje to właśnie miłość, ale była przekonana, że z całą pewnością nie można tego zaklasyfikować do kategorii: nienawiść...
Może i potargana etykieta przeszkodziłaby innemu prefektowi w dowiedzeniu się tego, co też Curtis trzyma w swojej łapce, ale z całą pewnością nie przeszkodzi Rose. Z prostego powodu - ona alkohol wyczuwa na kilometr. A szczególnie wtedy, kiedy ma nań ochotę, a Kremowe, którym ją próbowała zabić się kończy... Dlatego też najpierw poczuła zapach samego trunku, a dopiero później dostrzegła jego właściciela. I wbrew sobie uśmiechnęła się lekko, jak gdyby się go tutaj spodziewała. W każdym razie, mimo że chciała pobyć sama nie miała mu za złe, że się tu zjawił. Oczywiście do momentu, aż ją wkurzy...
- To pytanie raczej powinieneś zadać sobie. Ja mam prawo przebywać poza dormitorium po ciszy nocnej - ty nie. No i do tego alkohol... Naprawdę nie uważasz, że straciłeś już dość punktów? - zapytała, przechylając lekko głowę i wyciągając sugestywnie rękę w jego stronę.
Chyba oczywiste było, że chciała się napić, a nie widziała powodu, by musiała otwierać własną butelkę. Rum jest zbyt drogi i dobry, by marnować go na taką chwilę. Szczególnie, że przed butelką Kremowego, którą zdążyła opróżnić, wypiła już go wystarczająco dużo, by w tej chwili nie życzyć Curtisowi śmierci...

Ona niby radziła sobie całkiem dobrze w sytuacjach, które wszyscy uznawali za beznadziejne. Zawsze miała łeb na karku i wykazywała się trzeźwym spojrzeniem, ale jednak nie było jej łatwo. A jeśli chodzi o wredność, złośliwość i całą resztę, to akurat była w tym lepsze od wszystkich, choć może to nie jest tak do końca pozytywna sprawa, którą warto się chwalić. Tak, czy siak - obrzucała Scorpiusa nienawistnym spojrzeniem, bez przerwy rzucała jakimiś złośliwymi komentarzami, ale nie o to chodziło. Rzecz w tym, że w głębi duszy nie miała już tego przekonania, co wcześniej. Nie była pewna, czy to wszystko jest właściwe. Miała wrażenie, że naprawdę ta cała nienawiść w tej chwili jest całkowicie udawana i już.
Rose była pewna, że to, co było wcześniej całkowicie jej odpowiadało. W tej chwili jednak pewność ta została załamana. Naprawdę miała wątpliwości, czy miłość jest tak zła, jak jej się wydawało. Cóż, sama w sobie... Sama w sobie potrafiła być przyjemna. Wyjątkowo przyjemna. Ale jeśli obdarzało się nią kogoś, kogo nie powinno. Jeżeli zaczynało się czuć coś więcej do swojego największego wroga zaczynały się problemy. Bo jak tu poradzić sobie z czymś takim? I jak wybrnąć z niekorzystnej sytuacji? Racjonalne spojrzenie na świat nie wystarczy. Trzeba czegoś więcej, ale Rózia nie miała pojęcia czego. Wiedziała tylko, Score nie jest już tylko wrogiem. Że awansował i wcale nie jest z tego zadowolona, choć z drugiej strony nie czuje, by było to coś złego. Oczywiście do momentu, aż nie stanie się słaba, a wtedy on uderzy i ją zniszczy...
Czy ja wiem? Niby łatwo ją wkurzyć, ale żeby aż tak...
Również prychnęła. Ona nienawidziła tracić punktów, choć oczywiście wyłącznie teoretyzowała. Nie znała tego uczucia, bo nigdy w życiu nie straciła choćby jednego punktu. To w ogóle nie wchodziło w grę. Ona była z tych, którzy je zdobywali. Kochała te chwile kiedy nauczyciel mówił: "Dziesięć punktów dla Slytherinu! Brawo, panno Weasley!" Dla nich warto było się uczyć.
- Jesteś niepoprawny - mruknęła tylko, nie widząc wyraźnego powodu, by się z nim teraz kłócić.
Odebrała od niego whisky i wzięła spory łyk, czując jak alkohol zaczyna szumieć w jej głowie. Z każdą chwilą coraz bardziej i bardziej. Już dawno nie wypiła tak dużo. Jeszcze chwila, a odpadnie, a tego bardzo nie chciała. Ale z drugiej strony... Może jednak jej się uda... Cóż, zawsze warto próbować. Dlatego też napiła się jeszcze trochę. A potem... A potem bezceremonialnie wpakowała na kolana Gryfona, siadając na nim okrakiem i po raz kolejny przykładając butelkę do ust. Wcale nie zamierzała mu jej jeszcze oddawać. Za bardzo smakowała jej ta whisky.
- Zawsze do usług - mruknęła całkiem trzeźwym głosem.

Bo nie potrafiła! To nie było tak łatwe, jak się wydawało. Znali się od zawsze i od zawsze pałali do siebie nienawiścią. Zawsze się kłócili, zawsze sobie dogryzali i szukali sposobów, by uprzykrzyć sobie wzajemnie życie. Ona również nigdy się nie wycofywała. Zawsze stawała po drugiej stronie barykady z różdżką w pogotowiu i milionem ciętych ripost. Nigdy nie dawała za wygraną i nie odpuszczała. Zawsze chciała mieć ostatnie słowo, choćby przez to miał się skończyć świat. Scorpius był jej potrzebny, ale bała się, że nie będzie potrafiła być jego przyjaciółką, a tym bardziej dziewczyną. Tak na serio, a nie na pokaz. Miała wrażenie, że potrafią się wyłącznie nienawidzić. Że jeśli spróbują coś zmienić to wtedy wszystko legnie w gruzach i nic już im nie zostanie...
Rose miała niewielu przyjaciół. Właściwie takich prawdziwych było tylko dwoje. W jej hierarchii właściwie nie można było awansować. Scorpius był pierwszym, któremu się to udało i zapewne ostatnim. Co gorsza, udało mu się to wbrew woli samej zainteresowanej. Ruda miała naprawdę wielu znajomych, jeszcze większe grono wrogów, ale przyjaźniła się tylko z wybrańcami. I tylko wybrańców dopuszczała blisko siebie.
Eliksiry były jej pasją i obsesją. Nie mogła sobie pozwolić na ocenę niższą niż Wybitny z tego przedmiotu. Po prostu świat by się dla niej wtedy skończył.
I to, i to. Miała dobry powód. Próbowała zapomnieć. Ale próby nic nie dawały. Im więcej piła, tym wspomnienia były ostrzejsze, ale w tej chwili nie miała ochoty przestawać.
A ubywającą whisky nie musiał się martwić. Miała jeszcze rum i czystą w torbie...
- Nie zamierzam - mruknęła tylko, oddając mu butelkę.
Mógł być spokojny. Nie zamierzała doprowadzić się do takiego stanu, by musiał odprowadzać ją do jej dormitorium. Właściwie, to nie zamierzała tam dzisiaj wracać. A już na pewno nie pozwoli mu na to ciągnięcie za włosy.

Najgorsze, że Rose była na tyle inteligentna, by o tym wszystkim wiedzieć. Zdawała sobie sprawę z tego wszystkiego i tym gorzej się czuła, nie mając pojęcia, co z tym zrobić. Była tak bardzo zagubiona, jak jeszcze nigdy w życiu i póki ktoś nie wskaże jej właściwej drogi pozostanie na tym bezdrożu, błąkając się bez wyraźnego celu i nadziei na lepsze. A jego buteleczkę i obecność zamierzała wykorzystać. Oczywiście nie w ten sposób, w który on by wykorzystał ją, ale przecież Rose ma różne pomysły. Niejednokrotnie szalone, ale to już inna sprawa... I całe szczęście, że miała jeszcze choćby szczątkowe pokłady samokontroli, a jej głowa była na tyle mocna, by jej dziewictwo pozostało na swoim miejscu, mimo bliskich kontaktów z osobnikami pokroju C.J.'a...
Owszem, mogli. A jeśli chodzi o jego upodobania, to coś o tym wiedziała. Przecież zdarzyło się kilka razy, że psor sparował ich podczas zajęć, co było dla niej niemal tragedią. W efekcie, kiedy jemu akurat jakiś eliksir nie przypadł do gustu ona musiała odwalać całą brudną robotę, bo za bardzo zależało jej na ocenie. Co nie zmienia faktu, że i tak stawiała na swoim i w efekcie on nie zdobywał punktów dla swojego domu. Niech mu będzie - może dzięki niej otrzymać W, ale nie pozwoli, żeby Gryffindor prześcignął Slytherin...
Tylko czemu te wspomnienia nie chciały zniknąć? I mimo nowych wcale nie zostały wyparte z pamięci, a wręcz przeciwnie...?
Może uda, a może nie, kto wie? Póki co butelczyna spoczywała bezpieczna i skryta przed oczami łakomymi na alkohol. Ale jeszcze chwila i Rózia ją wyciągnie, bo jej ochota na rum była coraz większa...
- Nic szczególnego. Szukałam spokoju - odpowiedziała, wzruszając ramionami i zarzucając mu ręce na szyję, by zapewnić sobie stabilność.

Więc był, mimo wszystko, dżentelmenem jakich mało obecnie na świecie. Wiele słyszała o dziewczynach, które mimo że nie chciały traciły to, co zamierzały zachować. Bo zdarzało się wielu sukinsynów, którzy mieli gdzieś to, czego pragnie dziewczyna i co jest dla niej ważne. Byle zaspokoić własne żądze, a cała reszta niech się buja i pocałuje ich... wiadomo gdzie. Dlatego też Rose ceniła takich chłopaków, jak Curtis, choć nigdy by żadnemu o tym nie powiedziała. Fakt faktem, nigdy nie tolerowała ludzi, którzy do czegoś ją zmuszali. To zawsze ona dyktowała warunki. Zdarzył się kiedyś jeden, który próbował ją wykorzystać. Kiepsko skończył. Chodzili ze sobą zaledwie dwa tygodnie, a potem Róża posłała go do św. Munga na czwarte piętro, gdy próbował wsadzić łapy tam, gdzie nie powinien...
Jego to nie obchodziło. Za to ją - bardzo. I to ich przede wszystkim różniło. Nie wyobrażała sobie, żeby mogła kiedyś "olać" jakiś test, czy też wypracowanie. Nie oddawała ich wyłącznie, gdy miała poważny powód, a do tej pory zdarzyło się to dwa razy. I za każdym razem leżała wtedy chora w szpitalniaku...
- Tak bym tego nie nazwała - wzruszyła ramionami.
Wcale nie miała mu za złe, że się tu pojawił. Nie uważała, by jej przeszkodził - nie miał w czym. Zresztą, tak naprawdę uciekała wyłącznie przed Scorpiusem, więc jego obecność akurat nie należała do rzeczy, które były jej w tej chwili przykre. A biorąc pod uwagę procenty w jej organizmie było nawet przeciwnie...
Kiedy ją do siebie przysunął poczuła ciepło, bijące od jego ciała i wcale nie zamierzała się odsuwać. Wręcz przeciwnie - znalazła się jeszcze bliżej, a jej rude loki opadły na jego policzki, gdy pochyliła się nieznacznie.
- Masz na myśli jakąś konkretną karę? - zapytała z wyraźną ciekawością.
Brr... ona wcale nie miała ochoty na kąpiel w jeziorze. Było na to za zimno...

Mimo wszystko zaśmiała się nieco zbyt wesoło, jak na nią.
- Coś wymyślę - mruknęła tylko, po czym zsunęła się z jego kolan i stanęła (nieco krzywo) na własnych nóziach.
- Nie śledź mnie - dodała, uśmiechając się łobuzersko i po chwili zniknęła z jego pola widzenia...