Sala z łóżkami

Większość uczniów zwyczajnie omija to miejsce. I nie chodzi tylko o fakt, że pielęgniarka jest nazbyt upierdliwa i męcząca. Po prostu ta biel, zapach medykamentów i sam fakt, że jest to miejsce cierpień nie przemawia na jego korzyść. Jednakowoż, jeśli zdarzy się jakiś wypadek, albo przeziębienie jest tak dokuczliwe, że nie pomagają nawet eliksiry własnej roboty po prostu trzeba się tu udać i już...

Skrzydło Szpitalne wydawało się opustoszałe, co działało na korzyść Adama. Naprawdę nie potrzebował jeszcze większej liczby świadków, którym należałyby się wyjaśnienia. Wystarczająco stresowała go świadomość, że będzie musiał porozmawiać z pielęgniarką i wytłumaczyć, co robi z nieprzytomną i ranną dziewczyną w balowej sukni. Na razie na horyzoncie nie pojawił się nikt, to też Adam ramieniem pchnął drzwi i niezgrabnie wsunął się do środka ze swoją ofiarą. Światełka w pokoju na końcu Sali paliły się. Pani de Geneville dzielnie czuwała na swoim stanowisku.
- Halo!? Pomocy! - rzucił w stronę gabinetu, mając nadzieję, że to wystarczy. Nie czekając ani na kobietę, ani na jej instrukcje ułożył Eualie na najbliższym łóżku. Właściwie z trudem czuł swoje ramiona, jednak był dumny, że mu się udało. Nie chodziło rzecz jasna o wagę Krukonki. Po prostu Adam nie miał kondycji i tyle. Dziewczyna nawet na tle jasnej pościeli wydawała się przerażająco blada. Chłopak zaczynał podejrzewać, że może jednak jej los się wypełni i nie będzie miał na to wpływu. Nawet jeśli, i tak zrobił co było w jego mocy.
- Halo!? - rzucił jeszcze raz, nieco bardziej nerwowo.

Minęło kilka minut, zanim z gabinetu wypadła pani Autumn. Widać było, że raczej nie spodziewała się żadnych niespodzianek i miała już swoje plany. Cóż, Adam nie miał wyboru, zapewne gdyby potrafił, załatwiłby to sam. No, ale nie potrafił. Bezczynnie stał przy łóżku w chwili, gdy kobieta podeszła do nieprzytomnej dziewczyny. Od razu zabrała się do roboty, pytania zadając w trakcie. Chyba nie było aż tak poważnie?
- To był wypadek, skaleczyła się. Żadne zaklęcie - modlił się w duchu, żeby to wystarczyło. Jak na razie nie wymyślił brzmiącej sensownie bajeczki, a przecież podał niezbędne informacje. Jeśli magia nie brała w tym wszystkim udziału, to postępowanie powinno być raczej proste. Gryfon ustąpił miejsca kobiecie, wycofując się na koniec materaza, gdzie teraz spoczywały szpilki E.J.

Rozcięcie faktycznie było szerokie, ale nie na tyle, żeby stanowiło jakiś poważny problem dla pielęgniarki. Pobiegła tylko na chwilę do gabinetu, by w szafce z eliksirami znaleźć wyciąg z dyptamu. Mogła go oczywiście przywołać, ale przez te wszystkie zaklęcia ochronne służące zabezpieczeniu przed kradzieżą sprawy się nieco pokomplikowały.
- Żadna trucizna, tak? – Chciała się tylko upewnić, powoli zaczynając wcierać wyciąg po brzegach rany patrząc, jak natychmiast zaczyna się zabliźniać. Właściwie dziewczyna wyglądała dość dobrze, poza samym faktem, że zemdlała, co było jedyną rzeczą budzącą niepokój. W końcu nie straciła chyba aż tyle krwi, bo rana, choć głęboka, żadnego ścięgna, a już na szczęście tętnicy nie ruszyła. Gdy skóra była już gładka, Autumn odłożyła buteleczkę dyptamu na szafce nocnej i znów spojrzała na Gryfona. – Wypadek – powtórzyła. W karcie ucznia samo „wypadek” nie brzmiał zbyt dobrze, toteż dziewczyna brnęła w to dalej. – Mógłbyś go dokładnie opisać?

Gdy usłyszał krzyk i ogólne zamieszanie postanowił to sprawdzić. Nie bardzo mu się uśmiechało że ktoś tam wszedł i przeszkodził, ale w końcu taka była jej praca.
Gdy zobaczył gryfona, jego złość się pogłębiła i poczuł tą taką naturalną niechęć do jego osoby. I jeszcze ta dziewczyna. No co za idiotyzm, czego ci gówniarze nie wymyślą żeby popsuć nauczycielom wolny wieczór.
Podszedł do łóżka wokół którego zgromadził sie tłum i westchnął. - Powiedz co się stało. - polecił uczniowi czując rosnącą irytację. Bądźmy szczerzy, przez niego nie pójdzie z żoną na bal. I jest gryfonem, jak jego córka. Az nie ma się czemu dziwić. - I minus dziesięć punktów dla przykładu - powiedział leniwym głosem obserwując krzątaninę pielęgniarki. I wyszedł bo ogółem mógł się zirytować jeszcze bardziej, a tego nie chciał.

Blake stanął z boku uważnie obserwując cała sytuacje. E.J. wyglądała nieciekawie, ale nigdy nie wątpił w umiejętności bratowej. Wiedział, że zapewni poszkodowanej profesjonalną opiekę. W sumie nawet nieco się zaniepokoił. Curtis była jedną z jego ulubionych uczennic. Jako nauczyciel polubił krukonki, za którymi za czasów szkoły nie przepadał. Zwłaszcza te, które były zainteresowane na jego lekcjach i miały jakąś wiedzę. Wysłuchał odpowiedzi gryfona z powątpiewającym wyrazem twarzy. Zwykłe skaleczenia zazwyczaj nie wyglądają tak niebezpiecznie. Chociaż… Nie znał się na ranach. Ale od zwykłych skaleczeń się nie mdleje. Czekał na odpowiedź Adama, ponaglając go wzrokiem. Niech Noah będzie tym złym i okropnym, który go ukaże, ale i Blake chciał się dowiedzieć co się stało. Swoją drogą Noah złościł się z nieodpowiednich pobudek i nawet jego młodszy brat o tym wiedział. Pokrzyżowanie planów… Tak, to jest to czego starszy de Geneville nienawidzi. A więc szczerze współczujemy biednemu gryfonowi. Swoją drogą córka Noah, a bratanica Blake’a jest ślizgonką, a nie gryfonką, ale przecież tamten jest tak „:troskliwym” ojcem, że mógł tego przez te kilka lat nie zauważyć. Mężczyzna nie poszedł za przykładem brata. Został w pomieszczeniu czekając na wyjaśnienia.

Prawie nie zwrócił uwagi na dwójkę nauczycieli, którzy w ślad za Pielęgniarką wyłonili się z gabinetu. No tak, mógł się spodziewać. Rodzinka w komplecie. Dziś chyba wszyscy byli przeciwko niemu. Brakowało tylko Dyrektora i nawiedzonej nauczycielki Wróżbiarstwa, która wszystkim przepowiada śmierć. Adam czuł się coraz bardziej zirytowany. Dostał nauczkę, aby więcej nie mieszać się do sprawy Przeznaczenia. Następnym razem gdy ujrzy jakiś wypadek, po prostu da sobie spokój. Za dużo w tym wszystkim zachodu. Teraz jednak nie mógł się już wycofać. Musiał brnąć dalej w to bagno, w które wpakował się na własne życzenie.
- Dla przykładu!? Co to w ogóle za powód? - syknął posyłając profesorowi wściekłe spojrzenie. No tak, jakby było mało, musiał trafić na osobę uprzedzoną do uczniów z domu Gryffindor i Ravenclaw. Wieczór powoli zaczynał przeradzać się w jakiś teatralny dramat lub komedię. Mężczyzną zniknął, nie odpowiadając na pytanie. Adam czuł na sobie pytający wzrok pozostałej dwójki dorosłych. Marzył, aby zwyczajnie wrócić do Dormitorium.
- Wyszliśmy na dwór i z gzymsu coś się oderwało, lód lub sopel. To się otarło o jej ramię, a jak zobaczyła krew, odleciała - właściwie to powiedział prawdę. Tak było. Jego wizja oraz idiotyczny pomysł aby ratować dziewczynę nie miały ze sprawą związku. Poza tym wszyscy nauczyciele w Hogwarcie wiedzieli o proroczych zdolnościach młodego Enfera. Kilka pytań w takim razie mogli sobie naprawdę podarować.
- Mogę już iść? - mruknął zerkając na profesora Blake'a. Pani Autumn zbyt zajęta była E.J.

Wątpliwe, żeby Autumn wiedziała cokolwiek, będąc w tym miejscu zaledwie kilka miesięcy i nie rozmawiając za bardzo z innymi nauczycielami, pomijając męża i szwagra. Kiwnęła jednak głową w stronę Gryfona, przy okazji sprawdzając temperaturę Krukonki i jej twarz, żeby ewentualnie wyłowić symptomy, gdyby cokolwiek jednak było nie tak.
Dziewczyna w końcu odeszła od łóżka, żeby przynieść eliksir wzmacniający, który postanowiła podać dziewczynie, gdy tylko się obudzi. Przysunęła również parawan, stwierdzając, że skoro i tak już jest późno, zatrzyma dziewczynę na noc. Co prawda przydałyby się jakieś dane dziewczyny, ale równie dobrze mogła o to zapytać później, albo po prostu Blake’a, który nietaktownie siedział sobie w sali i się gapił.
De Geneville sprawnie przebrała dziewczynę w jedną ze szpitalnych piżam, odkładając jej balową sukienkę na łóżko obok. No nie ma co, widocznie miała niezłego pecha, kończąc w ten sposób.

Blake uśmiechnął się kpiąco. Czy to do swojego brata wyżywającego się bez powodu na uczniu, czy do tego ucznia, awanturującego się z nim, nie wiadomo. W każdym bądź razie wysłuchawszy wyjaśnień Adama uwierzył w nie, gdyż nie widział powodu dla którego miałby nie wierzyć. Może i wiedzieli, ale nie wszyscy o nich pamiętali. Zresztą nieważne. Blake zerknął na Autumn, po czym znów przeniósł wzrok na Adama.
- Tak możesz iść, nie będziesz nam tu już potrzebny. – Odparł spokojnie. Kiedy pielęgniarka ją przebierała, mimo parawanu taktownie odwrócił głowę w drugą stronę. Nie żeby nie był ciekaw... Ale w końcu był nauczycielem. Dlatego zerknął tylko ukradkiem na ciało dziewczyny, kiedy bratowa była do niego tak odwrócona, że nie mogła tego zauważyć. Nie powinno go tu być, no ale…
- Nic jej nie będzie, nie? – Zapytał bratową dość obojętnym tonem, podchodząc jednak do łóżka i przyglądając się bladej twarzy Curtis.
- Nie potrzebujesz jej danych albo czegoś? – W ten sposób Blake zaoferował swoja pomoc, co należy docenić, gdyż niezbyt często mu się to zdarza.

Autumn błyskawicznie zorientowała się, że dziewczyna już nie śpi, co w gruncie rzeczy ją ucieszyło, wskazując na to, że faktycznie zranienie było najzwyklejsze, można by rzec: mugolskie.
- I jak się czujesz, boli cię coś? – zapytała, żeby się upewnić. Czekając na odpowiedź, nalała dziewczynie do szklanki trochę eliksiru wzmacniającego i podała jej. Po nim powinna poczuć się o wiele lepiej, co wcale nie znaczyło, że de Geneville miała pozwolić jej odejść.
Zerknęła na Blake’a i uśmiechnęła się. Dobrze jednak, że był tu z nią, bo raz, że znał większość uczniów, dwa, dodawał jej odwagi – tak tak, pielęgniarce, jakkolwiek dziwnie by to nie brzmiało – w obcowaniu z nimi. Pomijając już oczywiście najbardziej istotny fakt, że był skłonny współpracować.
- To za chwilę, Blake – powiedziała, przyglądając się uważnie swojej pierwszej poważniejszej pacjentce. Właściwie była z siebie trochę dumna, chociaż nie było specjalnego zagrożenia życia, to jednak była. I przede wszystkim po raz kolejny utwierdziła się w przekonaniu, jak bardzo lubi pomagać innym, przez co na jej usta wpłynął lekki, chociaż wyraźny uśmiech.

Blake patrzył na Autumn oczekując odpowiedzi, jednak kiedy usłyszał, że mówi do E.J. natychmiast przeniósł wzrok na dziewczynę. Uśmiechnął się do niej bardzo Łądnym, dodającym otuchy uśmiechem i obserwował uważnie. Niebieska piżamka nie była taka zła, chociaż kilka minut temu wyglądała z pewnością lepiej. Ale cicho, przecież nikt nie może wiedzieć, że Blake ją widział. Bratowa byłaby chyba na niego przeogromnie zła. Delikatnym ruchem odgarnął włosy z twarzy dziewczyny i usiadł na krześle przy łóżku.
Odwzajemnił uśmiech Autumn. Naprawdę ją lubił. Pielęgniarka, która boi się uczniów, to naprawdę specyficzny przypadek. Ale mniejsza z tym. Blake był tu i to gotów do pomocy. To dziwne, ale chyba przebywanie w towarzystwie pani de Geneville w ten sposób na niego działało. Okazywało się, że czasem bycie pomocnym jest całkiem miłe.
- Jeśli chcesz, to możesz iśc jak skończysz. – Powiedział nagle przypominając sobie brata. W sumie akurat w tym momencie miał go gdzieś, ale znając jego charakter może mieć pretensje do żony o to, że nie mogła z nim pójść. A przecież widział jak bardzo Autumn jest w nim zakochana, więc chciał jej poradzić. Nic więcej jednak już na ten temat nie powiedział. I tak już za bardzo wtrącił się w ich sprawy. – Ja mogę z nią tu posiedzieć jakby co. – Zadeklarował się. W końcu siedzenie tu z Curtis było o wiele ciekawsze niż pilnowanie tych wszystkich gówniarzy na dole. Nawet jeśli dziewczyna była nieprzytomna.

A więc jednak z krukonką wszystko dobrze. Jak się tu zjawiła wyglądała trochę nieciekawie, ale ważne, że już wszystko okay. Dlaczego Autumn mu nie ufała? Przecież Blake to nie Noah! On nie planował żadnego romansu z uczennicą. Skoro już się podjął tej pracy, to chciał ją wykonywać w miarę dobrze. A romans w pracy na pewno nie byłby czymś dobrym. Chociaż z drugiej strony on nigdy nic nie planował, zawsze wszystko po prostu się działo. W każdym bądź razie za wszelką cenę próbował się wymigać od tego balu, ale jak widać, to chyba nie będzie wcale takie łatwe.
Słysząc tekst E.J. o krzyczącym dupku, mężczyzna parsknął śmiechem.
- Jeśli to był sen, to bardzo nieprzyjemny. – Stwierdził udając powagę. Bawiło go to, bo faktycznie to bardzo dobra charakterystyka Noah. Jego starszy brat był mężczyzną porywczym, który dużo krzyczał. Pod tym względem to Blake był spokojniejszy. Może dlatego, że był wyluzowany i nie spinał się tak jak tamten? Stres był dla niego czymś zupełnie obcym i bardzo dobrze na tym wychodził.
- Tylko trochę. – Odrzekł ignorując odpowiedź bratowej. – Ale nie przejmuj się, chyba Cię nie zapamiętał, więc Ci się upiecze. – Mówił wesoło i beztrosko, jak zwykle. W sumie nie sądził, że Noah mściłby się jakoś na dziewczynie za pokrzyżowanie mu planów. On się tylko tak wkurzał jak coś się działo, później raczej zapominał. Tak mu się przynajmniej wydawało. Chociaż pewny nie był, gdyż nigdy jakoś dogłębnie nie analizował psychiki starszego brata.
- Spoko. Chyba nie jestem tu potrzebny. – Powiedział robiąc coś w stylu smutnej minkę, po czym uśmiechnął się promiennie.
– Więc będę musiał iść na ten cały bal. – I w tym momencie skrzywiłł się niezadowolony. Jak widać nie każdy nauczyciel marzy o tym, aby uczestniczyć w takim wydarzeniu. Jednak nadal nie wstawał. Nie robił tego na co nie miał ochoty, jednak tym razem musiał, więc starał się to chociaż jak najbardziej odwlec. Obserwował krzątającą się wokół Autumn, a kiedy ta zniknęła zwrócił wzrok na Curtis.
- Zawsze mdlejesz na widok krwi? – Zaciekawił się. To ciekawa przypadłość. Chociaż chyba wcale nie była taka rzadka. Rozejrzał się po pomieszczeniu i zawiesił wzrok na butelce z eliksirem. Powinien podać go dziewczynie i pozwolić zasnąć, po czym udać się na bal. Chwycił fiolkę w rękę i zaczął jej się uważnie przyglądać.
- Powinni coś dodawać do tych eliksirów żeby lepiej smakowały. – Stwierdził marszcząc czoło. On sam nienawidził być chory. Zarówno dlatego, że bezczynne leżenie w łóżku tak strasznie nudne, jak i z powodu niesmacznych eliksirów.

Autumn była osobą wzbudzającą sympatie. Także u Blake’a. Brak wyższości, a także wspomniany już wcześniej delikatny lęk przed uczniami były naprawdę niecodzienne. W sumie cieszył się, że jego nowa bratowa jest osobą z którą można pogadać i w której towarzystwie czuł się naprawdę dobrze, ponieważ nie wywoływała u niego irytacji, a co za tym idzie nie wdawał się w nią w żadne spory, ani nie unikał jej. Wręcz przeciwnie często szukał z nią kontaktu.
- Lubiłem, kiedyś. Kiedy sam byłem uczniem. Teraz niezbyt. Co w tym dziwnego? – Zapytał patrząc na nią uważnie. Kiedyś owszem, szkolne bale i jakiekolwiek inne imprezy były czymś przyjemnym. Teraz wcale nie odpuścił sobie imprezowania, jednak zmieniło ono nieco charakter. Spędzał czas z osobami w bardziej zbliżonym do siebie wieku.
Słysząc wypowiedź dziewczyny, wybuchnął śmiechem. Stwierdził, że E.J. jest bardzo bezpośrednia, co akurat bardzo mu się podobało. Poza tym zdziwił się, że aż tak trafnie go oceniła, bo przecież w jej wyobrażeniu było wiele racji. – Coś w tym jest. Jednak jestem tu nauczycielem, więc na pewne rzeczy nie mogę sobie pozwolić. Niestety. – Spojrzał na nią z figlarnym uśmiechem. – Miałbym potraktować w ten sposób McGonagall? – Zapytał, śmiejąc się głośno i szczerze, rozbawiony tą wizją. To byłoby chore, ale także niesamowicie zabawne. Może zrobi coś takiego, kiedy postanowi odejść z Hogwartu? Albo lepiej nie. Jeszcze by się zgodziła! A tego by przecież nie chciał. Nie wiadomo co siedzi w głowie, starej profesorki.
Kiedy krukonka zaczęła szeptem wyjawiać mu swój plan, pochylił głowę w jej stronę, słuchając uważnie z lekkim uśmiechem. Kiedy Blake wysłuchał dziewczyny do końca, jego uśmiech nieznacznie się powiększył. – Ciekawy plan. Może McGonagal tu przyjdzie i wtedy będziesz mogła popisać się zdolnościami aktorskimi. Naprawdę zrobiłąbyś to dla mnie? – Odparł, przy ostatnim zdaniu patrząc jej bałamutnie prosto w oczy. Po chwili jednak wyprostował się, jakby nad czymś mysląc. – A to jest właśnie kolejny powód. Mnie osobiście w najmniejszym stopniu nie przeszkadzają napoje wysokoprocentowe, a jednak muszę pilnować uczniów, aby ich nie spożywali. Tego w tej pracy nie lubię. – Cieszył się z objętego stanowiska, było ciekawe i w ogóle… Jednak de Geneville był osobą, która wręcz nienawidziła wtrącać się w nieswoje sprawy, a co za tym idzie w jakikolwiek sposób kontrolować kogoś. Jednak decydując się na objęcie tego stanowiska zdawał sobie sprawę na czym będzie polegać jego praca i był gotów na wypełnianie swoich obowiązków, co zresztą robił. Ale przecież nikomu nie zaszkodzi czasem trochę pomarudzić, prawda? Zresztą Blake niewiele miał powodów do narzekań.
Kiedy dziewczyna podniosła się na łóżku, obserwował ją uważnie i wysłuchał do końca jej odpowiedzi.
- Nie musisz. – Odparł tylko. On sam pewnie nawet nie próbowałby wyjaśnić, tylko przeszedłby nad tym co się stało do porządku dziennego. A może nie? W sumie z nim to nigdy nic nie wiadomo. Wiele jego zachowań wynikało z obecnego nastroju, stanu ducha, a co za tym idzie były nieprzewidywalne i często skrajnie różne. Chyba był trochę niestabilny emocjonalnie.
- Sam nie wiem. – Znów zerknął na fiolkę, a później na dziewczynę. – To raczej zależy od Ciebie. Wiele przeszłaś, więc nie powinienem Cię męczyć. – Powiedział z miną, która świadczyła o tym, że myślał zupełnie odwrotnie.

Curtis miała całkowita rację zarówno co do urody de Geneville’a, jak i jego wieku i inteligencji. Bo jej braku nie można mu zarzucić. Mimo, że był lekkoduchem, który miał wszystko gdzieś i nie lubił ograniczeń, na pewno nie był głupi. Może wręcz przeciwnie? Może jego sposób bycia odzwierciedlał mądrość, nie do pojęcia dla większości zwykłych, przeciętnych ludzi? Kto wie. Bo przecież on w pewien sposób przekraczał granice narzucane przez staroświeckie poglądy, przez chęć spełniania przez ludzi swoich „powinności” narzuconych niewiadomo przez kogo i niewiadomo po co. Kierował się w życiu własnymi kaprysami, nie oglądając się przy tym na innych i na to co sobie pomyślą, A przede wszystkim na to co według tych innych powinien. I dzięki temu był w pewien sposób wolny. A Blake bardzo nie lubił ograniczeń. W sumie to chyba zależy od punktu widzenia. Ludzie z bardziej konserwatywnymi poglądami mogli uważać jego podejście do życia za złe, okropne i niewiadomo jakie jeszcze. Jednak jeśli chodzi o pracę, w niej pozostają pewne granice, których przekraczać nie należy. Jako nauczyciel musiał mieć szacunek uczniów, więc nie mógł być ich kumplem. Dlatego też nie pozwalał sobie na zbyt wiele. Zwłaszcza na lekcji. To, że miał słabość do niektórych uczennic to inna sprawa. Poza tym wcale nie trzeba być surowym belfrem w stylu McGonagall, czy Snape’a, aby mieć respekt wśród uczniów.
Z zadowoleniem dostrzegł blask czekoladowych oczu dziewczyny, a jej kuszący ton wcale mu nie przeszkadzał wręcz przeciwnie. Czerpał jakąś pokrętną satysfakcje z tej rozmowy, chociaż starał się nie przesadzić. W sumie nie wiadomo dlaczego. Wiedział, że E.J. ma do niego słabość, jednak wcale nie dla tego ją tak bardzo lubił. No, bo przecież nie ona pierwsza i nie ostatnia. A Blake nie należał do tych podstarzałych amantów, podnoszących sobie samoocenę poprzez uwodzenie młodziutkich dziewcząt. Jego ego nie potrzebowało takich działań, gdyż zdawał sobie sprawę ze wszystkich swoich walorów. A więc to co innego. Co, ciężko określić. Jednak było coś, co sprawiało, że lubił Curtis nieco bardziej niż inne uczennice, o uczniach już nie wspominając. I nie chodziło tylko o to, że przyjemnie się na nią patrzyło. – A nie nakłaniasz? – Zapytał znów patrząc na nią bałamutnie. – I co tez takiego można robić w tych skrytkach o których wiesz, a których nigdy nie przetestowałaś? – Dodał uśmiechając się nieco dwuznacznie. Bo szczerze mówiąc jemu, tylko jedno przychodziło do głowy.
Śmiech krukonki był faktycznie uroczy i do tego zaraźliwy, toteż profesor śmiał się beztrosko razem z dziewczyną, patrząc przy tym na drzwi w których każdej chwili mogła zjawić się Autumn i go stąd wyrzucić. Chociaż znając łagodność blondynki zapewne by tego nie zrobiła. – Faktycznie, ale wcale nie jest mi przykro z tego powodu. – odparł wesoło. Nie chciałby oglądać Minerwy w takim stroju. I wcale nie chodziło o to, że od pierwszej klasy jej nie lubił. Po prostu widząc zbyt wiele mógłby jeszcze zwątpić w piękno kobiecego ciała, które przecież tak uwielbiał. – Ale czekaj, czekaj. W jakichże to okolicznościach miałaś okazje widzieć McGonagall w negliżu? Czyżbyś miała zwyczaj podglądać nauczycieli? – Posłał jej sugestywne spojrzenie. Ciekawe… Mogłoby się to dla niej źle skończyć, gdyby została przyłapana, ale przecież bez ryzyka nie ma zabawy, no nie? No chyba, że to Blake by ja przyłapał na podglądaniu jego samego. Znając nie wziął by tego do siebie i w najmniejszym stopniu by się tym nie przejął. W końcu nie należał do osób zbyt wstydliwych, bo i ze swoim pięknie zbudowanym ciałem nie miał się czego wstydzić. Ale odbiegamy od tematu.
Nie dane mu było usłyszeć, co jeszcze E.J. chciała mu powiedzieć, gdyż wtedy właśnie zjawił się jej bliźniak. Mężczyzna skrzywił się niezadowolony, zarówno ze względu na hałas jaki tamten zrobił, jak i na przerwanie tak interesującej wymiany konwersacji.
- Zachowuj się ciszej. – Zgromił chłopaka wzrokiem. W końcu to pomieszczenie w którym przebywają chorzy, a więc trzeba to uszanować mimo, że akurat w tek chwili nie było tu nikogo poza E.J. i Blake’em. Poza tym za ścianą Autumn próbuje się uczyć, a de Geneville wcale nie chciał, aby ktokolwiek jej w tym przeszkadzał. Po chwili jednak parsknął śmiechem słysząc słowa przerażonego C.J.’a. Nerka… Tak, przeszczep tego narządu był zaiste niezbędny dla rannej w rękę dziewczyny.
Blake przeniósł wzrok na dziewczyny. Oho, zapowiadało się ciekawie. Wysoko uniesione brwi, zmarszczone czoło i usta ściągnięte w wąską szparkę uznał, całkiem zresztą słusznie za oznakę gniewu. I to nie małego. Siedział wciąż na krześle, krzyżując ręce na piersi i z niemałym zainteresowaniem obserwując rozwój wydarzeń. Starał się nie wtrącać jednak słysząc wyzwiska jakimi krukonka obrzuciła swojego bliźniaka, wybuchnął niepohamowanym śmiechem. Wyobrażenie sobie E.J. spełniającej swoją groźbę wcale nie pomogło w zwalczeniu ataku śmiechu, wręcz przeciwnie jeszcze go pogłębiło. Słysząc dalszą część wypowiedz dziewczyny, nie mógł odmówic jej sprytu. Nie wiedział jakie są stosunki między tym rodzeństwem, ale chyba właśnie wykorzystała całą tą sytuacje na swoja korzyść.
Blake w końcu opanowawszy śmiech, wciąż obserwował Curtisów coraz bardziej zaciekawiony. Nie widział powodów, aby unikać E.J., wręcz przeciwnie, jego sympatia do niej tego wieczoru jeszcze się pogłębiła. O życie i zdrowie się nie bał. O bokserki także. Chociaż może powinien? Skoro do tego jeszcze zakrada się do nauczycielskich gabinetów… A Blake bardzo lubił swoje, najczęściej satynowe bokserki.