Gabinet pielęgniarki

Autumn de Geneville długo kręciła się po swoim pokoju, gabinecie, a nawet całym skrzydle szpitalnym, zastanawiając się, co też ze sobą zrobił. Oczywiście zdawała sobie sprawę z tego, że kilka pięter niżej rozpoczął się już Bal Bożonarodzeniowy, ale nie mogła się przemóc, żeby tam zejść, prosto w tłum tych wszystkich młodych ludzi, wyglądając jak rówieśniczka większości z nich. Z początku z rozbawieniem zauważała zaskoczone spojrzenia ze strony stołów uczniów, kiedy siadała przy stole grona pedagogicznego, tuż obok profesora eliksirów. Wydawało jej się, że tamci tylko czekają na moment, w którym dyrektor czy tam ktokolwiek inny zwróci jej uwagę i odeśle do któregoś z uczniowskich stołów. Autumn jednak wytrwale siedziała, aż w końcu przestano zwracać na nią uwagę.
Dzisiaj wieczorem czuła się trochę jak typowy życiowy nieudacznik, rozpamiętując to, co wbijano jej do głowy od zawsze – ucz się, a zostaniesz tym, kim chcesz. A wystarczyła tylko krótka dekoncentracja, coś, co nie poszło zgodnie z planem i kilka lat nauki poszło w niepamięć, sumując się w jedno słowo, napisane niebieskim atramentem „NIEZALICZONY”.
Wspominanie tej szkoły, tylu uczniów stojących dopiero w progu swojej przyszłości tylko popchnęło ją do wyciągnięcia grubych podręczników dotyczących czarodziejskiej medycyny i spędzenia tego wieczoru nie na balu, próbując się jakoś „rozerwać”, a w rzeczywistości – jak jej się wydawało – pilnować uczniów, żeby czasami nie wywinęli czegoś, co ewentualnie mogłoby się kłócić z regulaminem szkolnym. Zdeterminowana podejść do egzaminów po raz kolejny w czerwcu, nie wiązała swojego życia z zawodem, jaki teraz wykonywała, chociaż w gruncie rzeczy nie był taki zły. Poza faktem, że z Autumn pedagog był kiepski, jeśli nie fatalny, biorąc pod uwagę jej ugodowość i fakt, że wciąż bardziej się czuła uczniem niż kimś, kto może im dawać reprymendy.
Rozsiadła się więc, robiąc z gabinetu miejsce do nauki i licząc, że uczniów z upojeniem alkoholowym z balu zaczną jej przyprowadzać dopiero za kilka godzin.

Jedną rzecz, którą Autumn wiedziała na pewno, to że jest zbyt inteligentna, żeby prowadzić życie typowej kury domowej, chociaż z majątkiem rodziny de Geneville mogłaby sobie na to pozwolić. Ba, gdyby chciała, pewnie już dawno byłaby w ciąży, jak nie pierwszej, to drugiej. Nie potrafiła jednak zaprzepaścić marzeń, tak głęboko w niej zakorzenionych, toteż w tym temacie z uporem obstawiała przy swoim.
- Kiedyś trzeba – odparła z uśmiechem, podnosząc głowę znad własnoręcznie wykonanych notatek i odgarniając blond włosy z twarzy. – A ty nie na balu? Myślałam, że jesteś raczej salonowym lwem i nie opuszczasz tego typu imprez – zauważyła. Od kiedy poznała Blake’a bliżej wciąż nie mogła się nadziwić, że taka osoba jak on faktycznie uczy w Hogwarcie. Nie chodziło o to, że był jakiś specjalnie głupi i nieogarnięty, ale bardziej… Niepoważny. O wiele bardziej, niż wskazywałby na to jego wiek, co dziwiło Autumn jeszcze bardziej.
Porównując go do Noaha, co prawda sporo starszego, nie mogła pozbyć się wrażenia, że poza podobieństwem fizycznym nie ma w nich nic, co wskazywałoby na to, że są rodziną. Ale w końcu swojego szwagra zaczęła poznawać dopiero kilka miesięcy temu, więc nie wykluczała, że się jeszcze zdziwi. Poza tym lubiła go za pogodę ducha i beztroskę, tak bardzo potrzebną, jak się jest spokojną Autumn w deszczowej Wielkiej Brytanii.
Dziewczyna przeciągnęła się na krześle, czując jak strzelają jej kości od zbyt długiego siedzenia w bezruchu, po czym utkwiła spojrzenie w Blake’u.
- No, to mogę w czymś pomóc? – zagaiła z lekkim, pobłażliwym uśmiechem, jak to zwykła robić, gdy ktoś do niej przychodził bez widocznych objawów, czasami tylko po to, żeby urwać się z lekcji.

Młoda pani de Geneville nie miała przyjemności poznać swoich teściów z tej prostej przyczyny, że umarli zanim jeszcze zdążyła poznać Noaha. Obaj mężczyźni nie zwykli też wspominać ich zbyt często, stąd wiedza Autumn była dość ograniczona. Nie dopytywała jednak, wychodząc z założenia, że ich relacje z nimi stały na podobnej stopie, co jej z własnymi rodzicami. Czyli innymi słowy brak tematu.
Jednak jak bardzo by tego od niej nie wymagano i jak wielkim uczuciem by nie darzyła swojego męża, siedzieć w domu i zajmować się sobą nie miała najmniejszego zamiaru.
Przewróciła oczami, słysząc jego argumenty. W gruncie rzeczy ta mentalność nastolatka momentami ją bawiła.
- Oj Blake, czasami trzeba pobyć dorosłym, a nie tylko imprezy, wóda i dziwki. Poza tym wątroba ci wysiądzie, a ja nie mam zamiaru cię ratować – uniosła lekko brew, specjalnie używając takich a nie innych określeń. Już dawno doszła do wniosku, że eufemizmy w rozmowach z młodszym de Geneville się nie sprawdzają, czy prościej: nie docierają do niego tak dobitnie, jak powinny. Poza tym polemizowałaby z tym flirtem, za przykład podając swój własny; w końcu, jeśli się czegoś bardzo chce, to nic nie jest w stanie stanowić przeszkody nie do przebycia. – Pomógłbyś pani profesor, pewnie ma dość użerania się z uczniami – dodała. No tak, McGonagall wyuczyła już wiele roczników, może zbyt wiele. Autumn słyszała z różnych stron ciche prośby o jej emeryturę, ale wystarczyło popatrzeć na nauczycielkę transmutacji odrobinę dłużej, żeby się zorientować, że z tej szkoły wypędzi ją co najwyżej śmierć. O ile jej się uda.

Natomiast dla Autumn wejście Noaha stanowiło ogromną zmianę. Kąciki ust automatycznie powędrowały jej w górę i przez chwilę zaczęła nawet żałować, że Blake jest w tym samym pomieszczeniu. Jej mąż nigdy nie był zbyt wylewny, co zarówno ją intrygowało, jak i irytowało w niektórych momentach, na przykład takich jak ten. Sama miała ochotę zerwać się z krzesła i do niego podbiec, żeby przywitać się po swojemu, szczególnie, że mieli dwie różne sypialnie i to dość oddalone od siebie, przez co czasem zdarzało im się sypiać oddzielnie, co dla Autumn było istną katorgą, prosto z lat młodzieńczych. Ale pewnie nie byłby z tego zadowolony, gdyby nagle stała się zbyt wylewna. A niestety, trochę ją obchodziło, co sobie myśli i nie mogła na to nic poradzić.
Zreflektowała się jednak szybko, odrzucając myśli o wywaleniu młodszego de Geneville’a. Przez jej osobiste zaaferowanie osobą Noaha, nie zauważyła, jak bardzo zmieniła się atmosfera w pokoju.
- Może McGonagall to nauczyciel z powołania, tak jak twój brat – powiedziała jeszcze do Blake’a, nie odrywając spojrzenia od jego starszego brata. W końcu przyszedł ją wyciągać na ten bal, akurat jak stwierdziła, że nie będzie się tam pchała i siedziała sobie w jakichś dresach, starając się uczyć. Pięknie. Gdyby myślała teraz obiektywnie, pewnie dopadłaby ją irytacja. – Bal? Noo nie wiem – powiedziała w końcu. Z jednej strony chciała się wymigać, bo patrzenie na tylu uczniów, którzy na ten moment byli od niej LEPSI, bo nie oblali egzaminów końcowych z medycyny; oraz znoszenie wzroku tych wszystkich nauczycieli, którzy jeszcze pamiętali Autumn ze szkoły i prawdopodobnie podejrzewali coś w związku z całym tym romansem było o wiele mniej ciekawe, niż zostanie tu i wkuwanie materiału po raz enty. Z drugiej strony spędzenie czasu w towarzystwie Noaha zdecydowanie warte było takich drobnych poświęceń. Z resztą, kto wie, jak często będą się widzieć, jak uda jej się zdać egzaminy?