Schody na błonia

Przeznaczenie jest czymś, z czym bardzo ciężko jest wygrać i stoczyć krwawy bój. Odgórnie zaplanowanego fatum ciążącego nad wybranym człowiekiem nie da się, ba, nie wolno oszukać, ponieważ będzie Cię śledzić i gnębić dopóty dopóki nie zrealizuje zaplanowanego celu związanego z Twoją osobą. Jeśli pisana jest Ci śmierć ukrywanie się w domu, pośród czterech ścian nic nie zmieni, ponieważ zawsze znajdzie się pewien element, który do niej doprowadzi. Wystarczy niedokręcona śrubka, sopel spadający z dachu w momencie, gdy będziesz pod nim przechodzić, a już na zawsze możesz utracić życie z tak błahego powodu.
Z jednej strony bardzo dobrze, że E.J. nie miała o niczym bladego pojęcia, ponieważ już bez tego ogarniała ją panika i strach i lepiej nie myśleć, co działoby się, gdyby Adam przedstawił jej swoją najnowszą wizję, w której to znajdywała się Ona we własnej osobie z przeświadczeniem, że lada moment wydarzy się coś złego. Z drugiej jednak, jak Gryfon wyobrażał sobie ową ‘ochoronę’ Eulalie? Będzie czuwał przy niej dzień i noc nie zmrużywszy oka przez kilkadziesiąt godzin? Będzie towarzyszył jej w każdej czynności, począwszy od wizyty w dormitorium, a kończąc na zajęciach? Cóż, było to kompletnie niewykonalne zważywszy chociażby na różnoraki plan lekcji tej dwójki oraz zaklęcia ochronne rzucone na sypialnie dziewcząt.
Gdy potwierdził, że przyjął do wiadomości jej krótki monolog apropo tatuażu, skinęła głową z radosnym uśmiechem jednakże ten szybko zszedł z jej twarzy, na powrót ustępując miejsca zdziwieniu, kiedy tylko ciemnowłosy chłopak zaproponował jej wyjście na zewnątrz. Kompletnie oszołomiona jak gdyby kilka sekund wcześniej otrzymała sporą dawkę Drętwoty pozwoliła mu się poprowadzić do wyjścia z Wielkiej Sali, nie wiedząc, gdzie i w jakim celu tak właściwie chce ją zabrać. Na powrót odzyskawszy możliwość samodzielnego myślenia, ocknęła się dopiero wtedy, kiedy znaleźli się tuż przy wejściu do Hogwartu, lecz byli już na zewnątrz.
– Stop! Zatrzymaj się! – krzyknęła nagle swym zwyczajowym tonem głosu, kiedy to była wściekła i zła na cały świat. W geście protestu buntowniczo założyła ręce na piersi zapierając się dalszej wędrówce przez błonia. Stanęła u szczytu kamiennych schodów spoglądając na Adama spod byka.
– Po co mnie tutaj przyprowadziłeś?! Chcę wrócić na bal i nie zamierzam spędzić resztę nocy na schodach podczas, gdy na termometrze jest ujemna temperatura, a Ja stoję tu w sukience bez ramiączek! – wykrzyknęła, a ciemna brew dziewczyny powędrowała wysoko ku górze tworząc ironiczny obrazek obrażonej małolaty.
– Nigdzie dalej nie idę! – dodała, dobitnie wypowiadając każde słowo by wreszcie to do niego dotarło.

– Na Merlina, co tu… – tylko tyle zdążyła powiedzieć, nie odnajdując końca wypowiedzi jak i zarówno były to jej ostatnie słowa nim wizja Adama zaczęła stawać się realnym spełnieniem. Dzisiejsza noc była wyjątkowo spokojna i cicha. Niebo, na którym wydawać by się mogło, rozprzestrzeniła się jedwabista, granatowa szata z niewielkimi, oddalonymi o kilkaset milionów lat świetlnych punkcikami, zupełnie nie zapowiadało nadchodzącej tragedii. Uśpiona przyroda, korony drzew olśnione swym głębokim snem były wręcz idealnym tłem maskującym czuwające nad E.J. Fatum. Co więcej, milczenie Enfera, brak odpowiedzi na zadawanie pytanie oraz mówiąc językiem kolokwialnym, kompletne olewanie panienki Curtis jak gdyby żył swoim własnym, nieznanym nikomu życiem stawało się wręcz nie do zniesienia. Nigdy nie była uprzedzona do ludzi, nie zwracała uwagi na ich pochodzenie, status majątkowy, czystość krwi czy inne detale, zawsze starając się ich dogłębnie poznać, lecz teraz chłopak przechodził samego siebie narażając jej i tak już zszarganą cierpliwość na apogeum wytrzymałości.
Nagle poczuła coś jeszcze. Nocny wiatr owiał jej nagie, nie okryte jakimkolwiek materiałem ramiona. Zjawił się tak niespodziewanie, że dezorientacja Krukonki jeszcze bardziej dawała się we znaki. Świat magii nie był jej obcy, lecz to, co się tu działo znacznie przekraczało kompetencje E.J. Zdecydowanie. Nawet nie przyszło jej na myśl by nieco unieść głowę i spojrzeć ku dachowi sędziwego zamku.
Charakterystyczny zgrzyt odrywającego się fragmentu materiału.
Adam wykrzykujący i celujący w nań zaklęciem.
Już było po wszystkim.
Nie postąpiła podobnie. Po prostu stała, nie robiąc kompletnie nic, by uchronić się przed skutkami ubocznymi. Deszcz średniej wielkości okruchów w znacznym stopniu ograniczył tej dwójce widoczność. To w zupełności wystarczyło by nie spostrzec, że to, co miało miejsce jeszcze przed chwilą nie było końcem lawiny. Oderwał się jeszcze jeden fragment, już ostatni, zdecydowanie mniejszy od pozostałych. Jednakże wystarczył by spełnić przepowiednię. Otóż, niezwykle ostro zakończony z ogromną siłą wylądował na ramieniu Eulalie tworząc, począwszy od przedramienia, a kończąc na okolicach łokcia dziewczyny, ogromną, głęboką ranę. Nie upłynęło kilka sekund a brunatna ciesz poczęła spływać z nań nieśpiesznym strumieniem.
Mimo bólu, którego jeszcze tak dotkliwie nie odczuwała tkwiąc w szoku, w jej głowie krążyła tylko jedna jedyna myśl. Skąd On o tym wszystkim wiedział i jak to się stało, że w porę zniszczył kamienny gzyms?

Czarnowłosa Krukonka wciąż nie przestawała wpatrywać się w twarz, jakby na to nie spojrzeć, swojego wybawcy. Jednakże póki, co nie wszystkie fakty w głowie E.J. były tak jasne i oczywiste. Oszołomiony umysł szatynki podsuwał jej wiele zgubnych, negatywnych scenariuszy będących wyjaśnieniem tego, co zaszło tu tuż przed krótką chwilą. Tą, która świeciła najjaśniej i zdecydowanie wysuwała się przed szeregi była… No właśnie. Adam pragnący zrobić jej krzywdę; Adam, który wszystko dokładnie zaplanował i celowo ją tutaj zaciągnął. Jednakże było to niezbyt mądre i logiczne zważywszy na fakt, że uratował ją z opresji roztrzaskując na kawałki fragment oblodzonego gzymsu jak i obecnie gorliwie zajmował się jej raną na ręce. Tak więc, jaki większy sens miałoby pierwotne krzywdzenie jej, a następnie udzielanie pomocy? Prawdę mówiąc, żaden. Nie mogła wysuwać pochopnych wniosków. Jedyne, o czym teraz marzyła była rozmowa z nim. Taka szczera, prawdziwa. Nie spowita kamuflażem z pozoru zwyczajnego nastolatka, który w rzeczywistości posiada nadprzyrodzoną umiejętność odczytywania ludzkich losów.
- Jak…? – wyjąkała szeptem, nie zdoławszy dokończyć pytania i z trudem przymknąwszy powieki wykonała głęboki wdech, a mroźne, nocne powietrze brutalnie wdarło się do płuc Eulalie powodując, że zaczęła myśleć nieco bardziej trzeźwo. Jej rozdygotany, płytki oddech bez wątpienia ukazywał, w jak kiepskim była stanie, mając świadomość tego, że to wszystko mogło zakończyć się o wiele tragiczniej. Jej bursztynowe oczy były teraz mieszanką wszelakich stanów – przerażenia i strachu, rozżalenia i smutku oraz nieokreślonej nadziei, ponieważ sama nie wiedziała, czego oczekiwała.
– Wydaje mi się, że… Powinnam pójść do Skrzydła Szpitalnego. – owe słowa wypowiedziała beznamiętnym tonem niczym człowiek cierpiący na obłąkanie i utratę zmysłów. Dłonią, która nie została narażona na skaleczenie powędrowała do śnieżnobiałego bandażu, który z każdą sekundą zmieniał swoją barwę na brunatną. Subtelnie przejechała po nim palcem, a gdy ponownie na niego spojrzała, pozostała na nim śladowa ilość czerwonej cieczy.
Jeszcze jeden głębszy oddech i próba utrzymania się na własnych nogach, a potem ujrzała już tylko bezkresną ciemność.
Straciła przytomność.
Cóż, widok krwi zawsze działał na nią podobnie. Wręcz go nie znosiła, a w parze z nadmiarem wrażeń jak na jeden wieczór sprawił, co sprawił.