Wąski korytarz

Prowadzi do bocznych schodów, którymi dotrzeć można pod same drzwi Łazienki Prefektów. Niewiele osób o nich wie, bowiem stanowią nowe, dodatkowe zabezpieczenie dla łazienki. Można do niej dotrzeć tylko nimi.
Ale wracając do samego korytarza. Nie ma w nim nic szczególnego, choć znajduje kończy się dziwną zasłoną. Jest ona magiczna i wygląda jak najprawdziwsza ściana, dlatego też większość osób zwyczajnie się nią nie przejmuje. Przejść można przez nią jedynie, jeśli zna się hasło. Nie ma możliwości, by przypadkiem za nią wpaść.

Chloe nigdy nie należała do entuzjastów czytelni. Choć lawirowanie pomiędzy regałami, kartkowanie zakurzonych stronnic i wybieranie tej jednej jedynej, spośród miliona sprawiało jej pewnego rodzaju przyjemność, wizja przesiadywania przy niewygodnych stoliczkach, gdzie narażona była na spojrzenia innych uczniów przyprawiała ją o ciarki na plecach. Zawsze miała wrażenie, że ilekroć nazbyt zagłębia się we wzruszających losach protagonistów dziewiętnastowiecznych romansów, przy każdej scenie miłosnej, zaczynała świecić, ściągając na siebie spojrzenia innych. Dlatego właśnie, gdy już zdecydowała się na konkretny tytuł, dzierżąc książkę w dłoni zawędrowała nie do pobliskich stolików, a w okolice wąskiego korytarza. Przysiadła na kamiennej podłodze, jednym ruchem różdżki wyczarowała kulę światła, która unosiła się tuż nad jej głową, zapewniając dostateczne źródło światła. Czas mijał, a ona z każdą chwilą czuła się coraz bardziej rozbudzona - zapewne za sprawą zmierzającej do swego zenitu nocy. Nie wiedziała, która jest godzina. Mogła być zarówno ósma wieczorem, jak i druga rano, dziewczęciu nie zrobiłoby to większej różnicy. Oczywiście, obawiała się nakrycia przez woźnego, jednakowoż opiekun domu chyba już zaczął przymykać oko na jej nocne eskapady, zważywszy na dość... nietypowe pochodzenie. Zaklęta w magii powieści i doszczętnie pochłonięta losami bohaterów, zdawała się egzystować we własnej czasoprzestrzeni, zupełnie odciętej od świata rzeczywistego.

Podczas gdy dla innych uczniów, ciemne korytarze stanowiły jedynie przeszkodę w nocnych spacerach, a cienie malujące się w ciemności stawały się ostoją skrywanych lęków, Chloe uwielbiała taki stan. Może dlatego, że kiedy ludzkie oczy nie mogły widzieć, uruchamiała się wyobraźnia (a tej miała nawet w nadmiarze), przez co cały świat stawał się barwniejszy. Podczas przypadkowych spotkań po zmroku, kiedy żadna latarnia, pochodnia czy też różdżka nie oświetlała drogi, ludzie oceniali się wyłącznie po barwie głosu i wypowiadanych słowach, a nie koneksjach rodzinnych czy wyglądzie. Może właśnie dlatego, a może po prostu biologiczna strona jej natury brała górę nad całą resztą? Wszak gwiazdy świecą w nocy, rozpraszając mrok. Choć w szkole nie mogła stanąć na środku korytarza i zacząć lśnić, czasami musiała przyznać, że właśnie na to miała ochotę.
Łazienka Prefektów... to z pewnością jedyny powód, dla którego warto było posiadać blaszkę przypinaną do szaty i wiążącą się z mnóstwem obowiązków. Oczywiście, niektórym zależało również na prestiżu, jaki wiązał się z pełnieniem tej funkcji, jednakże Chloe... cieszyła się, że ktoś postanowił wyróżnić ją w ten sposób, choć nigdy nie przywiązywała do tego większej wagi. Zapewne została prefektem jedynie z powodu swojej głupoty i uległości, ładniej zwanych altruizmem i pomocniczością. Słysząc głośniejszy krok, poderwała się niczym oparzona znad lektury, by zacząć niepewnie rozglądać się w ciemności. W końcu jednak dostrzegła dobrze znaną jej sylwetkę Curtisa, co było wystarczającym powodem, by zaczęła delikatnie lśnić w mroku.
- Dzień dobry, Casey - uśmiechnęła się do niego, zamykając książkę - Oczywiście, że nie - odpowiedziała, wstając z posadzki. Dopiero teraz zauważyła, jak długo musiała siedzieć w bezruchu. Jej nogi odmówiły posłuszeństwa i delikatnie się zachwiała. Z kamienną przygładziła beżową spódniczkę i stanęła naprzeciwko chłopaka. - Jak się czuje twoja siostra? Słyszałam, że leży w Skrzydle Szpitalnym. - I zgasła. Sama nie mogła zebrać się w sobie, by odwiedzić przyjaciółkę po wyznaniu Adama. Obawiała się, że może powiedzieć zbyt dużo, lub też zrobić coś, czego później będzie żałowała. - O masz pączki! Mogę jednego? - zapytała, jednakże nie czekając na pozwolenie, z szerokim uśmiechem na twarzy, wyciągnęła jednego z pudełka. I znowu jaśniała. Czyżby tylko ona nie zauważyła, że robi z siebie kulę dyskotekową?
Jej zdaniem zasługiwał. Tym, że był jaki był. W końcu z jakieś powodu musiała... nie, tego tematu lepiej nie poruszać. Nie zmienia to jednak faktu, że Cavanaugh widziała w nim wartościowego i godnego zaufania człowieka. Niezależnie od tego, jak się zachowywał.

Nie zależało, albo nie był na tyle odpowiedzialny i dojrzały, by ją otrzymać. Chloe oczywiście nie wątpiła ani w jedno, ani w drugie (może to kwestia nadmiernej wiary w ludzi, która kiedyś zapewne okaże się być dla niej zgubna, a może zwyczajnie znała przyjaciela zbyt długo i zbyt dobrze by nie dostrzegać jego pozytywnych cech?). A w owej frazie brakuje jeszcze kobiety. Wina, kobiety i śpiewu, czyż nie?
- Nic na to nie poradzę - westchnęła ciężko - I zupełnie nie rozumiem, jak wy możecie żyć w ciągu dnia. To takie męczące... - dokończyła. Cieszyła się na jego widok i nie była w stanie tego ukryć; zawsze tak reagowała w otoczeniu przyjaciół i pewnie dlatego trudno było jej ukryć przed nimi swoją przypadłość. Pytali, a ona prędzej czy później musiała odpowiedzieć, oczywiście bez tych drastycznych szczegółów, które mogłyby jej zagrozić, ale cała reszta... C.J. też dopytywał. Zwłaszcza, że ich znajomość zaczęła się dość ciekawie. - Nie musiałeś, nie upadłabym. Tylko kolana mi zesztywniały... - Ach, ta jej niezdarność. I niezręczność sytuacji... Mimo wszystko dziewczę wolało nie przebywać tak blisko jego. Ale nieważne, nie powinni drążyć tematu.
- Cieszę się - uśmiechnęła się do kumpla - Nie miałam jak jej odwiedzić... w dzień jestem nie do życia, o czym doskonale wiesz, a nauczyciele wciąż nieprzychylnie patrzą na moje nocne wędrówki - westchnęła, zakładając kosmyk jasnych włosów za ucho.
Chloe właściwie nie jadła zbyt wiele. Wcale nie dlatego, że nie potrzebowała. Posiłki były wydawane w ciągu dla, która dla niej była tym, czym środek nocy dla reszty uczniów. Robiła się głodna dopiero po zachodzie słońca, co było potencjalnie problematyczne.
- Widzisz? Straciłeś swoje szczęście - zaśmiała się, choć zupełnie nie zdała sobie sprawy, jak dosłowne znaczenie miały jej słowa. Wszak gwiazdy przynoszą szczęście, w tym jednym konkretnym przypadku. Ugryzła kawałek pączka, wciąż radośnie chichocząc.
- Dziwne losy Jane Eyre - odpowiedziała, choć zdawała sobie sprawę, iż nawet bez jej pomocy odczytał tytuł książki - Fascynujące, naprawdę - oparła się o ścianę, powoli jedząc swojego pączka. C.J. nie podzielał jej gustu w dziedzinie literatury, ale nie winiła go za to - wręcz przeciwnie, zdziwiłaby się, gdyby sięgał po tą przeznaczoną dla kobiet. - Jaki? Daj spróbować! - Kolejna nieznośna przypadłość Cavanaugh. Zawsze próbowała wszystkiego od wszystkich, zwłaszcza po zmroku. Całe szczęście, oduczyła się już wsadzania palców w czyjeś jedzenie i próbowanie go tak, jak zwykła go podkradać.

Gdyby był taki, jakim malowali go wszyscy w okół, Chloe raczej nie chciała by mieć go za przyjaciela, a co dopiero za chłopaka. Zdawała sobie sprawę z jego zalet i właśnie za nie go uwielbiała... a jego szaleńcze pomysły czasami również sprawiały, że miło spędzało się z nim czas. Choć czasami owszem, przesadzał, ale to inną drogą.
- Chyba do kuchni, poćwiczyć otwieranie lodówki i z powrotem - zachichotała prześmiewczo, choć wciąż uśmiechała się ciepło do przyjaciela, promieniując tym swoim blaskiem, nie do opisania słowami. Do Wertera Casey'owi było daleko, wszak panicz w niebieskim fraku i żółtej kamizelce był co najmniej malkontentem i sam sobie tworzył problemy, by móc z ich powodu cierpieć, a C.J nie posiadał żadnej z cech tegoż młodzieńca, może poza wrażliwością. - Jesteś okropny. Z chęcią dowiedziałabym się, co ludzie widzą w słońcu - Słońce to też gwiazda, ale nie rozmawiało z Cavanaugh to też nie czuła z nim żadnej więzi. Nie rozumiała, jak ludzie mogą być tak ograniczeni, by sądzić, że gwiazdami jest jedynie to, co obserwują podczas lekcji astronomii na nocnym niebie.
Miała powody, by pozostawać zamkniętą w sobie i niedostępną dla świata. Brak niedyskrecji mógł doprowadzić do tragedii, kończącej się nawet śmiercią jej lub kogoś z jej rodziny. Całe szczęście, niewielu było czarodziejów, posiadających tak rozległą wiedzę w dziedzinie starożytnej magii, by wiedzieć, że serce gwiazdy ma podobne właściwości co krew jednorożca. Zapewnia wieczne życie. Nie mogła też ot tak rozgłaszać, kim jest, choć trudno było jej to ukryć, zwłaszcza kiedy świeciła. Ufała Curtisowi, ale bała się zbyt bardzo, by całkowicie zdradzić mu swoją największą tajemnicę. I tak wiedział za dużo, ale nie mógł nie zauważyć, że podczas gdy byli razem, a Chloe była w nim zakochana, miał w życiu niebywałe szczęście. Kiedy zdecydowali się przejść na stopę przyjacielską, a uczucia dziewczęcia wobec niego wygasły, i niebywałe szczęście go opuściło. Oczywiście, po wszystkim zdradziła mu, dlaczego nagle wszystko mu się nie udaje, ale licząc na to, że uchroni ją przed obdarzeniem mocnym afektem niewłaściwego mężczyzny. A zwracała się do niego pełnym imieniem... bo tak miał na imię. Zwyczajnie wolała nazywać go Casey, niż C.J.
Nie o to chodzi. Zważywszy na przeszłość, jaka ich łączyła, taka poza mogłaby wydać się co najmniej dziwna i niezręczna, zwłaszcza, że oboje nie lubili rozmawiać o dawnym związku. Skoro mieli się przyjaźnić, wolała, by wyglądało to jak w przypadku Milesa, czy choćby Adama. A żaden nie chwycił by jej w pół, gdy jeszcze stała.
- Zmierzałeś w jakieś konkretne miejsce? - zapytała, bawiąc się pączkiem i wyciskając z niego czekoladę, która opadała na drożdżowe ciasto. Wygięła usteczka w podkówkę, kiedy odsunął od niej bułę i zamrugała błękitnymi oczętami niczym pięcioletnie dziecko, proszące o nową zabawkę. - A co chcesz w zamian? - odpowiedziała pytaniem na pytanie. Proszę, po tylu latach powinien się przyzwyczaić, że dziewczę zawsze sępi gryza, zwłaszcza, jeśli ktoś jadł coś innego, niż ona i to coś wyglądało smakowicie. A ona chciała tylko spróbować dżemiku!

Nie da się ukryć, że brak podobieństw do tytułowego Wertera działał jedynie na korzyść Gryfona. Z jednej strony, protagonista powieści Goethego doszukiwał się problemów tam, gdzie ich nie było i dosłownie wylewał je w swojego czytelnika, nie zważając na jego potrzeby. Jednakże sytuacja odwrotna, kiedy to C.J. praktycznie nie dzielił się nimi wcale. Chloe była dobrą powierniczą i zawsze służyła ramieniem, jeśli ktoś chciał się wyżalić. Kolejny element jej zbyt altruistycznej natury. Ach, miał. Więc może się bawić.
Usiadła obok niego na kamiennej posadzce, tym razem wyprostowując nogi. Wpatrywała się w czubki swoich czółenek. W końcu poprawiła spódnicę i ułożyła na udach książkę, nieświadomie bawiąc się jej okładką: to ją podnosiła, to znowu zamykała. Zachichotała, słysząc jak rozpoczyna zdanie i już wiedziała, co się szykuje. Przyzwyczaiła się do tych dwuznaczności i konieczności doszukiwania się we wszystkim drugiego dnia. Wszak pracę przyjaciela trzeba docenić. Oparła głowę o jego ramię, przenosząc wzrok na migoczącą kulę światła, błyskającą tuż nad nimi.
Trudno było to wytłumaczyć. Bała się, że ktoś może to usłyszeć i wykorzystać przeciwko niej. Bała się, że kiedyś zobaczy nad sobą wielki nóż. Bała się, że coś może stać się jej matce. Łatwo mówić, że C.J. by tego nie zrobił, ale nie wiadomo, co innego może się stać. O tym nie wiedział nawet jej brat Graham, by nie kusić losu.
Oj z pewnością by dostał w twarz. Jednakże uznajmy, że był to jedynie wypadek przy pracy, a Chloe włączyły się przy tego okazji niewłaściwe wspomnienia i wyszło ogółem niezręcznie. Od łapiący dziewczynę, która nie upada, ona czująca się dziwnie z tym faktem.
- Zamierzałeś wyczarować basen na środku korytarza i urządzić jednoosobowe swim-party, czy też miałeś na myśli coś bardziej subtelnego? - zapytała, kątem oka obserwując pączusia. Może by go jakoś dosięgła...? Mógłby się podzielić, sknerus. - Jedna siedzi obok ciebie. Daj gryza!
A właśnie, że sępimy!

Czasami preferowałaby, aby przyszedł do niej z problemem poważniejszym, niż braki w notatkach czy niezrozumiała partia materiału, jednakże nigdy nie nalegała. Wiedziała, że jej ufa (z resztą ze wzajemnością), jednakże czasami zaczynała się zastanawiać, czy tak jest aby na pewno. Wszak już raz zawiódł jej zaufanie w dość okrutny sposób, czyż nie? Skoro jednak spośród tylu znajomych, wybierał właśnie jej towarzystwo, by oczyścić umysł ze zbędnych myśli i udać, że te nie istnieją, może nie miała powodów do obaw.
Och, upicie Chloe to akurat najprostsze zadanie pod słońcem. Jej główkę można było porównać co najwyżej do tej skrzaciej i gdyby przesadziła z bezalkoholowym piwem kremowym, zapewne prędzej czy później by padła. Jednakże na co dzień, wystarczyła jej pół butelki piwa, o mocniejszym alkoholu nie wspomniawszy. Najwyraźniej jej organizm zupełnie nie przyswajał alkoholu. Możliwe, iż miało to związek właśnie z cechami odziedziczonymi po matce. Wszak na niebie nie ma czegoś takiego, jak trunki procentowe.
- No co ty nie powiesz - odparła z rozbawieniem, unosząc do góry jedną brew. Wybrnął z sytuacji i cóż z tego? Teraz ruch dziewczęcia. - W takim razie, już wiem, co widzisz we mnie. Świecę. Daje dużo światła... boli jak się na mnie patrzy... przyjemnie grzeję i... i świecę - ładnie sparafrazowała jego własne słowa, obracając je przeciwko ich właścicielowi. Czyżby pięciominutowa wypowiedź, pozbawiona ładu i składu miała otrzymać właśnie swój bis? O tej porze. Tak, to główny minus bycia gwiazdką.
Nigdy mu nie powiedziała, że nie ma nic więcej. Skończyła wyznanie w najdogodniejszym dla siebie momencie, nie wspominając o tych najbardziej drastycznych szczegółach. Wizyta w bibliotece mogła mu niewiele pomóc. Gwiazdy nie spadają, ot tak. Jedyne wzmianki na ich temat można znaleźć w księgach poświęconych starożytnej magii, a te znajdowały się w Dziale Ksiąg Zakazanych i nie były dostępne dla wszystkich. W gruncie rzeczy, tylko ludzka niewiara ratowała jej skórę.
- Tam jest bardzo sympatycznie - zgodziła się - Jednakowoż, obawiam się, że będziesz musiał grzecznie poczekać pod drzwiami, gdyż również ja planowałam długą kąpiel w pianie - Nie planowała, ale pal licho. Skoro on może się z nią drażnić i nie chce jej dać spróbować pączka, dlaczego ma się powstrzymywać? Oparła dłonie na jego rękach i ugryzła kawałek bułeczki. - Truskawkowy dżemik. Wolę jagodowy - zachichotała.
Czyli praktycznie cały czas? Chloe nie mogła pozbyć się nadmiernego altruizmu, nawet pomimo wysiłków Curtisa. A on na złość ciągle się z nią drażnił.

Przede wszystkim, to nie było w jej stylu. Chloe wychodziła z założenia, że jeśli ktoś chciał jej coś powiedzieć, prędzej czy później to zrobi nawet bez zbędnego nękania. Potrafiła też zrozumieć milczenie; czasami sama obecność wystarczała, słowa okazywały się zbędne. Gdyby pominąć fragment z niszczeniem i przeklinaniem, scenariusz byłby całkiem znośny. Jeśli tylko Curtisowi by ulżyło, to byłaby gotowa na zwierzenia.
A czy ktoś mówi, że chce ją spić i wykorzystać? Zaznaczamy tylko, że obchodząc się z panną Cavanaugh trzeba bardzo uważać na ilość spożywanego przez nią alkoholu, jeśli nie chciało się jej potem nieprzytomnej odtransportowywać do dormitorium. A mała bestyjka uwielbiała pić, bo było jej wtedy tak wesoło... Dla relaksu wystarczyłaby pewnie jedna czekoladka z wiśniówką. I znowu należałoby pilnować dziewczęcia, by nie zjadło ich zbyt wiele.
- Teoretycznie - poklepała go przyjacielsko po policzku - Tak boleć też może. Nie jestem obrazkiem w galerii, żeby się we mnie wpatrywać. Ale nie zapominaj, że to nie jest wszystko, na co mnie stać. Dobrze wiesz, że muszę się kontrolować na każdym kroku bo... - urwała. Właściwie, chyba nawet mu o tym nie wspomniała. Westchnęła cicho i rozejrzała się dookoła. Nikogo. Przymknęła powieki i wciąż powstrzymując emocje, delikatnie poluzowała blokadę. Efekt był natychmiastowy. Chloe zaczęła świecić. Już nie lśnić, promienieć delikatnym światłem, a świecić. Wciąż panowała nad sobą, by nie zrobić mu krzywdy, ale taki pokaz z pewnością był już imponujący. - Nadal sądzisz, że nie potrafiłabym oświetlić drogi, nie daję ciepła... - tu złapała go za rękę, by mógł zauważyć jak temperatura jej ciała wzrosła o kilka stopni i plasowała się w okolicach wysokiej gorączki - ... a patrzenie na mnie nie boli?
Teoretycznie, owszem. Ale trzeba było jeszcze wiedzieć, gdzie szukać i czego szukać. Wszak nie ma książki, której tytuł wskazuje na cel. No proszę. Wycinanie i jedzenie serca gwiazdy. Poradnik dla zaawansowanych. Średnio to widzę. Jednakże cynku od Chloe raczej nie dostanie. W zupełności wystarczyło jej, że wiedziały o tym dwie osoby w szkole.
- Och, a potem zafundowałbyś mi masaż i długą kąpiel z lampką szampana? - zakpiła, zakładając za ucho kosmyk jasnych włosów - Trzeba sobie zasłużyć, żeby móc patrzeć na moje plecy, nie wspominając już o ich myciu, pani Curtis! - Zdecydowanie bardziej wolała brać kąpiel w samotności, jednakże nie mogła sobie odpuścić drobnej zabawy z jego dwuznacznościami. - Pamiętam - przytaknęła. I na chwilę zapadła niezręczna cisza.
Przy nim należało mieć dystans. Do siebie i do niego. W przeciwnym razie, ciężko byłoby wytrzymać w jego towarzystwie. A szkoda by było, bo Chloe za nim przepadała.

I nawet teraz, kiedy nie byli razem, sprawy niewiele się zmieniły. Odporność Chloe na alkohol wcale nie wzrosła, a C.J. nie miał serca zostawiać jej na wpół przytomnej w bliżej niezidentyfikowanym miejscu, w którym to miała miejsce impreza. Jednakże utrzymywali przyjacielskie stosunki, czyż nie? Czasami żałowała, że nie może jak normalni ludzie usiąść ze znajomymi i napić się whisky; albo musiała pozostawać trzeźwą wśród pijanych, albo nazbyt szybko zaczynała staczać się pod stół. W obu przypadkach, skrajności nie wychodziły jej na dobre. Kto powiedział, że życie jej cokolwiek ułatwi?
Niemal intensywniejsze niż światło mugolskiej żarówki, a i nie było wszystkim, na co było stać Cavanaugh. Nie bez powodu gwiazdy oddalone są tak daleko, a ich światło mimo wszystko dociera na ziemię. Kontroli nad samą sobą uczono ją nim zaczęła chodzić, czy mówić. Po części urodziła się z taką zdolnością, wszak w całej połowie była człowiekiem i nie musiała myśleć o tym cały czas, by nie spalić całego otoczenia, jednakże bywało to kłopotliwe, zawsze w momentach szczęścia czy radości. Jak do tej pory udało jej się odnaleźć jedną okoliczność, która sprawiła, że przestała błyszczeć na dłuższy czas. Żadna gwiazda nie potrafi świecić ze złamanym sercem. Nikogo chyba nie zdziwi, że było to tuż po rozstaniu z Curtisem i dopiero kiedy poradziła sobie z uczuciami, jakie do niego żywiła, wszystko powróciło do normy. Mimo wszystko, chyba wolała nieustanną kontrolę.
Wbrew pozorom i temu, że powinna się obrazić za takie uprzedmiotowienie jej, Chloe zaczęła śmiać się ze słów Gryfona.
- Nie ogarniam cię, naprawdę - zachichotała - Mimo wszystko, chyba wolałabym pozostać na ziemi - wydusiła, starając się opanować śmiech - Cieszę się, że ci się to podobało. I dobrze radzę, zapamiętaj sobie ten widok, bo już pewnie nigdy nie będziesz miał okazji go ujrzeć.
Dotknęła swojego czoła, żeby zobaczyć jak bardzo się nagrzała. Lepiej, żeby mnie pielęgniarka teraz nie dorwała, pomyślała. Właściwie trudno byłoby wytłumaczyć Autumn, że gwiazdy zazwyczaj są gorące, wystarczy popatrzeć na słońce. A nie miała ochoty na przymusowy pobyt w skrzydle szpitalnym.
- Na twoje szczęście - odparła, odgryzając kolejny kawałeczek swojego pączka. Mężczyźni. Nigdy nie potrafiła zrozumieć, jak oni mogą tak szybko jeść. - Niech ci będzie, chodźmy. I tak nie usnę, a to lepsza alternatywa od losów nieszczęśliwie zakochanej guwernantki. - Ociężale podnieśli się z podłogi i poszli włamać się do łazienki prefektów. Choć zważywszy na blaszkę przypiętą do szaty Chloe, chyba nie można nazwać tego włamaniem.
Najpierw byli parą, teraz pozostawali na stopie przyjacielskiej, a Cavanaugh miała nadzieję, że taki stan rzeczy utrzyma się jak najdłużej.

zt